Puike voortzetting van de trilogie

Sinds de gebeurtenissen uit De rode koningin zijn er zeven maanden verstreken. Antonia Scott en Jon Gutiérrez worden betrokken bij de vondst van een lichaam dat in een Madrileense rivier gevonden wordt, maar moeten dat onderzoek vrijwel meteen staken omdat ze in Marbella nodig zijn. Daar is een Russische maffioso vermoord en is diens vrouw Lola verdwenen. Zij weet ongetwijfeld heel wat over de maffia aan de Costa del Sol en moet daarom worden gevonden. Antonia en Jon raken in een race tegen de klok verwikkeld want de maffia wil haar eveneens te pakken krijgen.

Juan Gomez-Jurado (1977) mag zich ondertussen bij de grote Spaanse auteurs rekenen. Hij debuteerde op zijn dertigste en wordt vijftien jaar later al in meer dan veertig talen gelezen. Hij heeft ondertussen tien thrillers op zijn naam staan, en publiceert daarnaast geïllustreerde jeugdboeken, samen met Bárbara Montes, kinderpsychologe, schrijfster, en ook gewoon mevrouw Juan Gomez-Jurado. De zwarte wolvin is het spannende tweede deel in de 'Antonia Scott'-serie, met een prima vertaling door Jos Kockelkoren.

Het is belangrijk dat de lezer beseft dat dit boek niet losstaand te lezen is. De auteur haakt vrijwel meteen aan bij waar het eerste deel geëindigd is, refereert volop aan personages en gebeurtenissen daaruit, en verspilt geen woorden aan duiding. Wie niet weet waar de Rode Koningin voor staat, welke bagage hoofdpersonages Antonia Scott en Jon Gutiérrez met zich meedragen, of wie Sandra Fajardo en Mentor zijn, zal zich geregeld in de haren krabben. Wie die achtergrond wél paraat heeft, kan zich met dit vervolg verheugen op een verhaal dat zich vlot kan meten met zijn voorganger.

Anders dan in het eerste boek is in het verhaal komen dit keer heel makkelijk. De wat lastig te introduceren hoofdpersonages zijn immers geen onbekenden meer en dat scheelt. Dat schept meer ruimte om de plot tot ontplooiing te laten komen. Gomez-Jurado doet dat in een kenmerkende stijl die flitsend is, en heel grappig. Het zinnetje over Jons overgewicht – “Niet dat hij dik is.” – is opnieuw veelvuldig aanwezig, maar het blijft grappig. De auteur weet namelijk perfect waar het werkt, en waar niet. Ook de techniek waarbij hij als alwetende verteller eerst zegt wat Jon denkt, waarna Jon dat zelf bevestigt, wordt meermaals gebruikt, en dat werkt gek genoeg erg op de lachspieren.

“Jon is niet van plan de kamer te verlaten zonder de gebeurtenissen van gisteravond te hebben aangesneden.
‘Antonia…’
‘Wat?’
‘Ik ben niet van plan de kamer te verlaten zonder de gebeurtenissen van gisteravond te hebben aangesneden.’”

Het flitsende zit hem dan weer in de filmische wijze waarop de auteur de scènes weergeeft. Soms maakt hij daarbij gebruik van een lijst met opsommingstekens om al bij voorbaat aan te geven hoe de scène zal verlopen, of hoe het superintelligente brein van Antonia de feiten verwerkt tot een bepaalde conclusie. Het brengt snelheid in het verhaal en maakt er bovendien een intelligent geheel van. De thriller komt dankzij Gomez-Jurado’s uitgebreide trukendoos fris over en is een plezier om te lezen.

Er worden meerdere personages gevolgd. Jon en Antonia uiteraard, bijna altijd als duo en het is daarom een raadsel waarom de serie alleen naar Antonia Scott vernoemd is. Verder zijn we deelgenoot van de vlucht van Lola, en kijken we mee over de schouders van meerdere ongure types die naar Lola op zoek zijn. Alles vloeit in elkaar richting een spannende climax waarbij Gomez-Jurado er niet voor terugdeinst af en toe iets over de grens van het realistische heen te gaan. Gelukkig vindt de lezer meermaals rustpunten in de uitwerking van de vriendschap tussen Jon en Antonia die steeds hechter wordt. De combinatie van deze aspecten maakt van De zwarte wolvin een evenwichtig en boeiend boek en maar weinig lezers zullen achteraf niet reikhalzend uitkijken naar het afsluitende derde deel.