Tegenvaller

De eerste twaalf boeken van Jo Claes met Thomas Berg in de hoofdrol, kregen van mij allemaal vier of vijf sterren. Voor het eerst geef ik nu een boek uit deze serie niet meer dan drie sterren. Een tragisch verhaal is gewoon niet goed genoeg voor meer. Zelfs de derde ster is een randgeval.

De serie verbindt doorgaans een misdaad in het Leuvense aan een kunstwerk in de stad, of aan een verhaal uit de oudheid. Vaak komen beide voor, zoals dat ook hier het geval is. Andere vaste ingrediënten zijn een wat norse Thomas Berg, koffie in taverne Gambrinus, een gemotiveerd team dat door Berg keer op keer op de meest onchristelijke ogenblikken aan het werk wordt gezet, en een aha-erlebnis die Berg op het juiste spoor zet. De meeste van deze elementen zijn aanwezig. De misdaad en de aanleiding ertoe zitten ook prima in elkaar. Wat schort er dan aan?

Wel, heel wat. Ik beperk me tot de twee meest belangrijke. Ten eerste is dat Oidipous (ik gebruik de spelling die ook in het boek gebruikt wordt). Van deze Griekse tragedie hebben de meesten wel gehoord. De toneelopvoering ervan speelt een rol in het boek dus het is begrijpelijk dat Claes wat aandacht aan de details ervan besteedt. Maar wat overdrijft hij! Citaten uit vertalingen, citaten uit de toneelopvoering, een Thomas Berg die zo ongeveer alles wat tijdens deze periode in zijn leven gebeurt in verband weet te brengen met iets uit de tragedie, ... Na verloop van tijd komt Oidipous je strot uit. Om het met de woorden van Paul Vanden Boeynants te zeggen: "Trop is te veel en te veel is trop".

Ten tweede is er het personage van Thomas Berg. Hij is altijd wat nors en mopperend, maar in dit boek is hij een karikatuur van zichzelf. Berg heeft last van de hittegolf. Niet een keer, niet twee keer, maar heel het boek door. Berg heeft hierdoor geen zin in koffie en drinkt martini of cognac. Niet een keer, niet twee keer, maar heel het boek door. Hij gedraagt zich heel het boek door als een vervelende en verwende kleuter. Een politie-inspecteur met twintig jaar ervaring is het gewend om problemen aan te pakken. De Berg uit dit boek krijgt niks klaargespeeld en is een mopperende en mokkende zeur. Enig tegengewicht is er niet want de collega’s van Berg krijgen amper aandacht in dit boek. Alleen Zeebos mag even opdraven als klankbord, maar verder gedraagt Berg zich als een irritante einzelgänger. Nooit eerder was hij zo onsympathiek.

Dertien een ongeluksgetal? Voor deze serie gaat dat in ieder geval op. Volgende keer beter. Claes stelt teleur dit keer.