Uitdehaag brengt Fulia’s reis tot een gelaagd einde.

Met De laatste tocht levert Joost Uitdehaag een waardige, maar ook verrassend duistere afsluiting van het Fulia-tweeluik. Waar het eerste deel vooral de belofte van een episch avontuur in zich droeg, laat dit slotstuk zien wat de tol is van een queeste die te groot lijkt voor de mensen die haar dragen.

Uitdehaag kiest ervoor zijn verhaal niet enkel te laten draaien om grootse veldslagen of bovennatuurlijke dreiging, al ontbreken die zeker niet, met de indrukwekkende slag op de heuvel van Raura als hoogtepunt, maar legt de nadruk op de menselijke broosheid binnen het gezelschap. De spanningen in Fulia’s vriendenkring maken het verhaal schrijnend herkenbaar: hoe houd je een gemeenschap bij elkaar als de weg langer, zwaarder en uitzichtlozer wordt?

Fulia zelf groeit uit tot een fascinerend personage. Ze balanceert voortdurend tussen plichtsbesef, twijfel en wanhoop. Haar zoektocht naar Fort Agiana en de waarheid over de demon Achlais Mentron is net zozeer een innerlijke reis als een fysieke tocht door bergen en duistere valleien. Uitdehaag schrijft dit met oog voor nuance, waardoor Fulia’s strijd niet alleen spannend maar ook ontroerend wordt.

Stilistisch weet de auteur zijn lezers vast te houden met heldere zinnen en een tempo dat schakelt tussen beklemmende rust en explosieve actie. Soms is het bijna sober, maar juist daardoor krijgt de mythische sfeer meer ruimte. Het einde, zonder te veel te verklappen, voelt onafwendbaar en bevredigend, al laat het genoeg echo’s achter om nog lang over na te denken.

De laatste tocht is geen makkelijk boek, maar wel een meeslepend en gelaagd slotstuk dat de lezer beloont met zowel spanning als diepgang. Het bewijst dat goede fantasy niet alleen draait om magie en monsters, maar ook om de weerbarstige wegen van menselijke relaties en overtuigingen.