Een betoverend begin vol licht en schaduw.

Soms kom je een boek tegen dat je niet alleen leest, maar dat je ook langzaam in je aderen voelt kruipen. Verdrinken in een zee van sterren is zo’n boek. Tanya Mostien schept met Vilhelminen een wereld die tegelijk sprankelend en dreigend aanvoelt: bomen die fluisteren, planten die licht uitstralen, alfen die spreken in raadsels en geheimen. Het decor is rijk en zintuiglijk, maar het verhaal leeft vooral door Anna – een meisje dat nooit om magie vroeg, maar er toch door wordt opgeslokt.

Wat dit eerste deel van de trilogie bijzonder maakt, is de subtiele balans tussen verwondering en vervreemding. Anna’s blik is die van een buitenstaander, en dat voel je als lezer: soms word je overspoeld door de pracht van Midgaerd, maar net zo vaak voel je de kille afstand van een wereld die niet helemaal de jouwe is. Het maakt haar zoektocht naar een plaats, naar betekenis, des te tastbaarder.

Mostien schrijft in beelden die blijven hangen. Haar proza heeft iets dromerigs, zonder te vervallen in vaagheid: het glanst, maar snijdt tegelijk. Vooral de thematiek van keuzes en hun onuitwisbare gevolgen tilt het verhaal boven het gebruikelijke YA-fantasygenre uit. Het is een boek dat fluistert dat licht niet altijd helder is, en dat donker niet altijd vijandig hoeft te zijn.

Wie houdt van grootse werelden, mythische wezens en intrigerende geheimen, zal hier zijn hart verliezen. Maar wie op zoek is naar een verhaal dat niet alleen betovert, maar ook bevraagt, over identiteit, verbondenheid en het gewicht van verantwoordelijkheid, zal Verdrinken in een zee van sterren nog lang in zich meedragen.

Een veelbelovend begin van een trilogie die haar lezers niet enkel meeneemt naar een andere wereld, maar hen ook laat nadenken over de hunne.