Het boek is toch echt beter

Ik zag de film – die helaas alweer van Netflix verwijderd is – met Keira Knightley en Jude Law: Anna Karenina (2012). Toen moest ik het boek wel lezen. (Dat heb ik niet bij alle kostuumdrama’s met Keira Knightley, je blijft aan de gang.) Het heeft ook wel iets met de status van het boek te maken, hoe vaak wordt er wel niet naar verwezen in andere literatuur?

Maar: Anna Karenina lezen, dat is zoiets als aan een Netflix-serie van negen seizoenen beginnen – maar wel een hele goeie. 937 pagina’s telt mijn editie. En het duurde even om aan de namen te wennen – kan iemand me nog een keer uitleggen waarom Tolstoj echtgenoot en minnaar dezelfde voornaam gaf? Ik trof in dit blogbericht zelfs een lijst met alle personages: 263. Goed, dit klinkt alleen maar afschrikwekkend en dat is niet de bedoeling.

Je móet het boek een keer gelezen hebben, van klassieke beginzin (Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze) tot louterend einde. Bingen kan, maar dat hoeft niet. Als je elke dag zo’n vijftig pagina’s leest, heb je het binnen een maand uit en dan heb je nog tijd over voor… nee, Oorlog en vrede sla ik even over. Ik neem genoegen met dit citaat uit Anna Karenina over oorlog:

'U bent van oordeel dat een oorlog noodzakelijk is? Prachtig! Ieder die voor de oorlog is, behoort in een speciaal legioen thuis, in de voorste linie en bij de stormloop, bij de aanval gaan zij voorop.'

Maar het is natuurlijk een liefdesverhaal, wat moest Keira er anders mee?

'‘Haar nog eenmaal zien en mij dan begraven, sterven,’ dacht hij…'

En zonder spoilers kan ik wel vertellen: de film is aardig, maar het boek is toch echt beter.