4,5/5* De onverwachte wendingen zijn de kers op de taart!

Edith van Walsum heeft het met deze roman klaargespeeld om me van de eerste tot en met de laatste letter geboeid te laten lezen. De flashbacks zijn nodig om de levens van Hendrik en Diane te kunnen begrijpen. Afscheid nemen is in Onzichtbaar een belangrijk onderwerp; zowel het afscheid nemen van personen als afscheid nemen van de jeugd komt aan bod.

De twee verhaallijnen zijn zo heerlijk helder in de derde persoon geschreven dat de lezer het gevoel krijgt deze personages ook daadwerkelijk zelf te (her)kennen.
De bijzondere vriendschap tussen deze twee wordt prachtig beschreven door de auteur. Het lijkt het begin van een vriendschap met eigenbelang als inzet, maar dit groeit uiteindelijk uit tot iets moois.

In cursief lees je gedachten van iemand die heel dicht bij een van de personages staat; wiens mening van belang is voor de ander. Het lijkt op afscheid nemen. Maar deze gedachten zijn ook van belang voor het andere personage. Hierdoor komen ze nog dichter bij elkaar; ze worden als het ware door deze 'onbekende' geholpen om te groeien.

"De gangdeur gaat open en een grote vrouw met ogen als violen stapt de kamer in, blonde haren vallen in lange ongelijke plukken langs haar blozende gezicht. Ze ruikt naar buitenlucht, naar zon, gras en boterbloemen.
Hendrik gaat staan, de vrouw knijpt stevig in zijn uitgestoken hand en schudt de haren uit haar ogen, een echte hondenvrouw. Nina en de hond komen achter haar aan. de hond. Hij is binnen. Diane staart naar de hond, haar hele gezicht lacht.
'Sebastiaan,' fluistert ze, 'ahh, hij lijkt zo op mijn Sebastiaan.' "

Ik heb werkelijk genoten van deze roman. De onverwachte wendingen waren de kers op de taart!