“Het ontwaken van de hoop of de hoop van het ontwaken”

“Kent u dat?”, zou dominee Gremdaat zeggen. In het verhaal van dit boek vermoed ik dat elke lezer zich min of meer zal herkennen. Alleen zo erg als je de hoofdpersoon (voor je) uit de bocht ziet schieten, lijkt mij een geval voor het Guiness book of records. Het grootste gedeelte van het verhaal gaat over een mislukte poging om door middel van sleur het verleden te bezweren. Sleur maakt meer kapot dan je lief is. Ook omdat de hoofdpersoon in zijn eigen hersenspinsels is gaan geloven. Verandering van gewoonte werkt goed tegen sleur. Is er meer aan de hand dan wordt het tijd om ‘een groene pen’ te kopen. Dat leerde de hoofdpersoon en hij hakte de knoop rigoureus door. Tijdens het lezen kwam ik niet achter de naam van deze man, die ons zijn relaas vertelt. Dat geeft de lezer een heel intiem betrokken gevoel. Alsof je opgesloten zit in het hoofd en lichaam van de ik-verteller en meekijkt naar zijn opkomende gedachten en deze onontkoombaar met hem meebeleeft. Toch voelde ik me nergens gegijzeld. Deze man is zachtaardig en wil zich gewoon (weer) gelukkig voelen. Of hem dat lukt? Daarvoor moet je toch echt dit mooi geschreven boek gaan lezen. Wel de tijd er voor nemen. Anders ontgaat je de essentie van deze ‘groene pen’.