Wie knibbelt en knabbelt er aan mijn huisje?

Om de kern van dit a-typische verhaal boven water te halen zal je veel potten thee moeten zetten, hele kuddes zelfs, en een gedomesticeerde moederpot bezitten om de scheefstand van de tweelingzussen Felicité en Agonie weer recht te trekken. Bovenop veel wonderthee moeten drinken met de schimmen uit het verleden om het geheugen helder in kaart te krijgen.

“En onthoud: het gezicht is de spiegel van de ziel. Altijd.”

Als de titel en eerste drie zinnen van deze recensie je al verveelt, negeer dan de rest van het knotsgekke verhaal over ‘Thee met geesten’: je zal de logica niet pakken of begrijpen. Wel jammer dan, want het is een bewustzijnsverruimende ervaring à la Alice in Wonderland. Maar dan in een modern, redelijk logisch jasje. Je hebt voor deze spookachtige thee geduld nodig, soms weinig maar meestal veel. Ook een stevig portie onverveerde nieuwsgierigheid om dit heksachtige brouwsel over wonder-thee en schimmen uit het verleden hun bevrijdend werk te laten doen.

Dus wees gewaarschuwd. Als je begint, lees dan door tot het eind en maak een geweldig avontuurlijk hallucinerende reis mee van geboorte tot dood naar het heiligdom die ieder in z’n eigen ziel met zich meedraagt. Het is geen kwestie of je van dit soort werkelijkheidsvervormende verhalen houdt of juist haat. Het biedt een ontwapend nuchter originele kijk op het fenomeen wat wij leven en dood op moeder aarde noemen. Het is archetypisch, psychologisch, mythologisch, archeologisch, thee-ologisch, feminologisch, maar vooral fantastisch, surrealistisch, fabelachtig, goddelijk, occult, waanzinnig, idioot geestig en gekmakend relativerend. Het is een verborgen meditatie in verhaalvorm.

De thee die je voorgezet krijgt ziet er over de pagina’s en korte hoofdstukjes heen niet altijd zo smakelijk uit als dat je voorgeschoteld krijgt. De thé smaakt zelfs vaak behoorlijk weerzinwekkend en schuurt de zintuigen. Het effect hangt allemaal af hoe diep je wilt afdalen in de put van een gebroken hart. Eenmaal aangeland bij de getrokken blaadjes op de bodem van het kopje merk je al een begin van een geweldig opgeruimd gevoel op. Zo’n heksenbezem halen over al je aardse namen en aangemeten schimmig gespleten ziel zoals uiteindelijk Egonia en Felicité besluiten, zou je zelf ook vaker moeten doen. Of, bij meer geduld, dit unieke en origineel vertelde verhaal herlezen met de uitgelezen kennis over de ‘fantotactiele’ spiegelkast, de mens. Mijn waardering liep over wonderbaarlijke dalen en bergen, van drie naar vier naar vijf naar drie naar vier sterren. Etcetera. Samengevat geef ik het daarom vier sterren.