“Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan”

Met een groot relativerings- en inlevingsvermogen beschrijft Catherine Banner de lange dagen op het schiereiland Castellamare. Lang, omdat veranderingen op dit afgelegen plekje in Italië niet snel plaatsvonden. Er gaan mensen weg, nieuwe worden er geboren en zo kabbelt het leven daar voort. Zo doen we het en zo hebben we het altijd gedaan. Het verbindende element is het jaarlijks wederkerende feest van hun patroonheilige. Saai? Geen moment! Castellamare en de tijdsperiode van het verhaal bestaan echt, maar de personen en gebeurtenissen lijken mij volkomen fictief vormgegeven naar de gebeurtenissen in de wereld in en om Castellamare heen. Ook deze kleine, geïsoleerde gemeenschap ontsnapt niet aan de tanden van de tijdgeest. Banner kruipt onder de huid van vier generaties van de familie Esposito. De grootste impact op de inwoners hadden de twee Wereldoorlogen, opkomst van de bank en het toerisme.
De rode draad in deze roman is het verhalenboek van Amadeo, de eerste Esposito: “Intussen verzamelde hij elk jaar nieuwe verhalen. Door zijn roeping en manier van doen werden hem vaak geheimen toevertrouwd. De boeren vertelden hem over dochters die ze hadden verloren op zee, over broers die van elkaar waren gescheiden en die, als ze na lange tijd herenigd werden, elkaar voor vreemdelingen aanzagen en vermoordden, en over blinde herders die navigeerden op de geluiden van de vogels. Het leek wel alsof de armen het meest van verdrietige verhalen hielden. En verhalen hadden voor hen nog iets magisch.”
Dit is een heel inspirerend boek om weer de magie in je eigen verhaal te ontdekken. Er liggen vele verhalen besloten in het realisme van je eigen leven en het loont de moeite om op zoek te gaan naar wat jou aan je gemeenschap bindt en dat versterken in plaats van in vluchtgedrag te schieten. Je gaat zoveel houden van de familie Esposito en hoe ze met hun problemen en hun gelukjes omgaan! Werkelijk waar een prachtig boek! Een van mijn toppers.