Overrompelende, na-oorlogse liefdesgeschiedenis

“Waarom hebben ze deze liefdesgeschiedenis verloren laten gaan, het verhaal van hun liefde die in al zijn bleuheid en onhandigheid zo prachtig en verheffend was, en na een halve eeuw nog steeds tussen de zinnen door schittert?”
Na de dood van zijn vader krijgt PéterGárdos de brieven in handen, die zijn ouders vlak na de oorlog naar elkaar stuurden. Míklos en Lili waren Hongaarse Joden en hadden allebei weliswaar het nazikamp overleefd, maar waren er bitter slecht aan toe. In Zweden werden ze allebei apart in barakken van het Rode Kruis verpleegd. Ze kenden elkaar niet, maar via een opmerkelijke cocktail van intuïtie, actie van Míklos, deze briefwisseling, zes maanden tijd en echte liefde komen ze bij elkaar.
Péter Gárdos besluit alsnog deze waargebeurde, opmerkelijke liefdesgeschiedenis van zijn ouders op te tekenen aan de hand van deze door hen bewaarde brieven. Dat doet hij heel mooi, alsof het een liefdesverklaring is van de zoon naar zijn ouders toe. Péter Gárdos is ook nog eens een razend knap en virtuoos schrijver. De verschillende anekdotes componeert hij vaak vol droge humor aan elkaar en verdrietige passages vertelt hij klein, mild, fijngevoelig en respectvol.
Dit boek lag al een poosje op mijn stapel om te lezen en onterecht verwachtte ik er niet veel van. Péter Gárdos heeft mij door dit verhaal overrompeld en ontroerd.