Een explosie aan bell’ Antonio, donna Poldina, magie en sicilianità

De vijfdelige Tante Poldi serie blijkt meer vlees op de botten te hebben dan de covers en kolderieke vertelstijl doen vermoeden. In een interview op Hebban omschrijft de auteur zelf de serie als ‘knusse thrillers’. Ik zou dat met een knipoog nemen, want tante Poldi heeft zeker meer om het lijf dan haar indirecte doodswens en niet te negeren jachtinstinct (op moordenaars dan en niet op dieren). Mario Giordano heeft net als de neef van tante Poldi schrijfaspiraties en net als bij Poldi’s neef helpt ze Giordano op deze wijze bij het schrijven van zijn roman, een familiesaga. Ondertussen heeft Mario Giordano dit klusje geklaard en is zijn roman uitgebracht onder de titel ‘Terra di Sicilia’.

Het mysterie van Tante Poldi over de zoektocht naar de enige echte knappe Antonio onder alle knappe Antonio’s op Sicilië is losjes gebaseerd op de verfilmde roman ‘Il Bell’ Antonio’ uit 1959 van Siciliaan Vitaliano Brancati. Je kunt dit bizarre, chaotische verhaal als een knusse thriller lezen, maar voor wie wil bedient Giordano de lezer met zoveel meer diepgang binnen subtiliteiten, die je wel of niet kunt negeren. Hij heeft duidelijk onderzoek gedaan en al Googlend leer je dankzij deze serie steeds meer over sicilianità, natuur, landschap en cultuur. Alles klopt uiteindelijk in het complex aandoende plot met de hulp van ‘magie en het parallel universum’.

De personage Tante Poldi zit onverwachts vol wijsheden en verborgen geheimen. Ze heeft door haar doldrieste manier van leven geleerd van zichzelf te houden en als lezer ga je ook steeds meer van haar houden! Triest genoeg zijn er nog maar twee delen te gaan. Zouden er meer volgen? Man, wat kan deze Beierse schrijver goed uit zijn woorden komen, de thriller leest zo poëtisch als proza!

“‘Zie je. Het leven is verandering, daar hoort het verval gewoon bij. Dat is het grote geheim. Ik weet heus wel dat ik dicht bij mijn uiterste houdbaarheidsdatum zit. Maar mijn huid, mijn kont en mijn borsten zijn nog stevig en ik ben grappig.’
Ik grijnsde. ‘Als je het zo bekijkt… ’
‘Tegen de aftakeling zelf doe je niets,’ ging ze verder. ‘Maar wel hoe je ertegen aankijkt. Het is een constante bron van schoonheid, namelijk.’”