Droge kost

Verhalen over bendes hebben altijd al tot mijn verbeelding gesproken. Dat dit boek niet louter fictie is, maar de schrijver echt getracht heeft om het in 1921 te situeren, waarbij er verscheidene personages een intrede doen die destijds echt geleefd hebben, maakt de beleving nog echter. Dat hoopte ik, althans.

Helaas kon het boek maar moeilijk mijn aandacht vasthouden. Een van de oorzaken daarvan is het feit dat er heel veel informatie wordt gegeven, ook over dingen die er voor de verhaallijn niet echt toe lijken te doen. Van Oirschot heeft absoluut research gedaan. Bij historische verhalen is het altijd de kunst om een mooie balans te vinden tussen fictie en feiten en in dit boek slaat de balans toch iets te ver door naar het laatste. Er zijn behoorlijk wat passages die net zo goed geschrapt hadden kunnen worden, soms kreeg ik de indruk dat de auteur vooral kennis wilde etaleren.

Er worden twee verhaallijnen gevolgd; die van Antonie die zich in het criminele circuit bevindt en daar steeds dieper in wordt getrokken, en die van zijn geliefde, Helena, die betrokken raakt bij de organisatie van de Olympische Spelen en steeds meer bij de politiek betrokken raakt. En dat was waar het boek een beetje zijn charme verloor; er zijn heel wat droge stukken over de toenmalige politiek die mij gewoonweg niet interesseerden. Naar het einde toe heb ik steeds meer stukken overgeslagen omdat ik me er echt doorheen moest worstelen, en als dit geen recensie-exemplaar was dan denk ik dat ik het boek al eerder had weggelegd. Het was beter geweest om op één zaak te concentreren: de onderwereld of de organisatie van de Olympische Spelen. Want wanneer dat laatste gegeven alleen op de achtergrond had gespeeld, had dat helemaal niets aan Antonie’s verhaal afgedaan.

De verhaallijn van Antonie en zijn vriend Johan was dus nog wel interessant, hier en daar zat er een beetje spanning in, maar echt op het puntje van je stoel zitten doe je niet. Dit komt deels doordat de personages niet echt loskomen van het papier. Emoties worden summier beschreven, je voelt hun angst, hun wanhoop en hun boosheid niet. Je neemt het aan omdat het er staat, maar daardoor voel je je niet echt met de personages verbonden, wat er ook voor zorgt dat er niet echt een drive is om verder te lezen. Het kon me niet echt schelen wat er met ze gebeurde.

Eigenlijk was het, wat dan weer mooi bij de titel past, een beetje droge kost. Het had smeuïger en sensationeler gekund – en tegelijkertijd is dat natuurlijk ook een kwestie van smaak. Sommige mensen houden wellicht van politieke intriges, veel achtergrondinformatie en hebben niet de behoefte aan levensechte personages. Voor mij gold dat niet, waardoor ik me door dit boek heb moeten worstelen.