Lezersrecensie
Een verhaal vol magie, oude godinnen en een vergeten dagboek.
Soms lees je een boek waar je gewoon helemaal vol van bent. Dit was mijn allereerste echte fantasyboek – en ik ben verkocht.
Ik was altijd zo’n type die dacht dat fantasy een genre was voor mensen die houden van draken, zwaarden en elven. Maar toen De Laatste Ravendochter van Merel Godelieve op mijn mat viel – met van die prachtige sprayed edges waar je u tegen zegt – werd ik nieuwsgierig. En eerlijk? Ik ben verkocht!
Merel Godelieve, weet je vanaf de eerste pagina mee te sleuren naar het mysterieuze Ierland. Niet het Ierland van regen en ruige pubs, maar eentje vol magie, oude godinnen, vergeten dagboeken en een stem diep onder de grond die je niet meer loslaat. Het boek voelt alsof je een eeuwenoud geheim ontdekt, maar dan in een vlot en moderne jas.
Het verhaal draait om Erin, een jonge vrouw die er alles aan doet om het familiekasteel van haar moeder – Duncannon Castle – te redden van de ondergang. De hoop is gevestigd op een Amerikaanse filmcrew, maar als die dreigt te verdwijnen, grijpt Erin naar iets wat ze liever verborgen had gehouden: een fluisterende stem uit de diepte. Wat dan volgt is een rollercoaster van magie, liefde, tragedie en keuzes die je ziel raken.
De structuur van het boek is heel prettig. Het is opgedeeld in vier delen die verwijzen naar Keltische feesten (Imbolg, Beltaine, Lughnasa en Samhain – alleen die namen al!), en het combineert verschillende lagen van tijd en werkelijkheid. Denk: het heden, dagboekfragmenten uit het verleden én het mythische verhaal van de Keltische godin De Morrígan. En op het einde… alles komt zó knap samen.
De romantiek zit er ook subtiel maar heerlijk in – precies genoeg om je hart zacht te maken, zonder dat het zoetsappig wordt. En die beschrijvingen… Wauw. Je ruikt het gras van de Ierse heuvels, hoort de raven krassen boven de torens en voelt het duister onder het kasteel. Merel schrijft alsof ze je bij de hand neemt en zachtjes fluistert: “Kom maar, ik laat je iets magisch zien.”
Ik snap nu wat fantasyfans bedoelen met “verliezen in een wereld”. En ik? Ik wil meer. Meer godinnen, meer mysterieuze stemmen, meer Merel Godelieve. Dus als jij – net als ik – denkt dat fantasy misschien niks voor je is… begin hier. Want geloof me: dit boek is prachtig. En je boekenkast wordt er meteen een stuk mooier van.
Ik was altijd zo’n type die dacht dat fantasy een genre was voor mensen die houden van draken, zwaarden en elven. Maar toen De Laatste Ravendochter van Merel Godelieve op mijn mat viel – met van die prachtige sprayed edges waar je u tegen zegt – werd ik nieuwsgierig. En eerlijk? Ik ben verkocht!
Merel Godelieve, weet je vanaf de eerste pagina mee te sleuren naar het mysterieuze Ierland. Niet het Ierland van regen en ruige pubs, maar eentje vol magie, oude godinnen, vergeten dagboeken en een stem diep onder de grond die je niet meer loslaat. Het boek voelt alsof je een eeuwenoud geheim ontdekt, maar dan in een vlot en moderne jas.
Het verhaal draait om Erin, een jonge vrouw die er alles aan doet om het familiekasteel van haar moeder – Duncannon Castle – te redden van de ondergang. De hoop is gevestigd op een Amerikaanse filmcrew, maar als die dreigt te verdwijnen, grijpt Erin naar iets wat ze liever verborgen had gehouden: een fluisterende stem uit de diepte. Wat dan volgt is een rollercoaster van magie, liefde, tragedie en keuzes die je ziel raken.
De structuur van het boek is heel prettig. Het is opgedeeld in vier delen die verwijzen naar Keltische feesten (Imbolg, Beltaine, Lughnasa en Samhain – alleen die namen al!), en het combineert verschillende lagen van tijd en werkelijkheid. Denk: het heden, dagboekfragmenten uit het verleden én het mythische verhaal van de Keltische godin De Morrígan. En op het einde… alles komt zó knap samen.
De romantiek zit er ook subtiel maar heerlijk in – precies genoeg om je hart zacht te maken, zonder dat het zoetsappig wordt. En die beschrijvingen… Wauw. Je ruikt het gras van de Ierse heuvels, hoort de raven krassen boven de torens en voelt het duister onder het kasteel. Merel schrijft alsof ze je bij de hand neemt en zachtjes fluistert: “Kom maar, ik laat je iets magisch zien.”
Ik snap nu wat fantasyfans bedoelen met “verliezen in een wereld”. En ik? Ik wil meer. Meer godinnen, meer mysterieuze stemmen, meer Merel Godelieve. Dus als jij – net als ik – denkt dat fantasy misschien niks voor je is… begin hier. Want geloof me: dit boek is prachtig. En je boekenkast wordt er meteen een stuk mooier van.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van nathieleest
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
