Donkere glans maar minder diepgang.

Na het eerste deel van de Kingston University-serie was ik zó benieuwd hoe het verder zou gaan met Mable en de beruchte Kings. De cover van Very Bad Elite is opnieuw prachtig. De donkere sfeer, sprayed edges, precies zoals je van deze dark romance verwacht. Alleen… dit tweede deel wist me helaas minder te grijpen.

Het verhaal pakt de draad weer op waar Mable terugkeert naar Kingston University, vastbesloten haar plek te behouden tussen macht, manipulatie en verleiding. Klinkt spannend en dat ís het soms ook, maar dit keer voelde het allemaal wat rommelig aan. De plot verdwijnt geregeld naar de achtergrond en de dialogen draaien vaak in cirkels. Daardoor miste ik de vaart, de emotie en vooral de intensiteit van deel één.

De geheimen worden zo traag onthuld dat mijn nieuwsgierigheid langzaam plaatsmaakte voor frustratie. Mable zelf voelde bovendien minder authentiek; haar keuzes leken niet altijd te passen bij de vrouw die ik in het vorige boek had leren kennen.

Het einde brengt nog wel een verrassende wending, maar ook die kwam wat te abrupt om echt indruk te maken. De expliciete scènes zijn talrijk. Dat is iets waar je van moet houden. Voor mij was het iets te veel. Ik had liever wat meer verhaal en minder herhaling gezien.

Kortom: Very Bad Elite ziet er schitterend uit en heeft z’n spannende momenten, maar inhoudelijk stelde het me helaas wat teleur. Hopelijk weet deel drie weer die duistere magie van het begin terug te vinden.