‘Ik wil ergens heen waar zo weinig mensen ooit zijn geweest dat je ze allemaal zou kunnen opsommen – en ik wil dat mijn naam ook in dat rijtje komt te staan.’

‘Ik wil ergens heen waar zo weinig mensen ooit zijn geweest dat je ze allemaal zou kunnen opsommen – en ik wil dat mijn naam ook in dat rijtje komt te staan.’

Leg je zakdoekjes maar klaar, want Atmosphere is een rollercoaster van een verhaal. Een meeslepend en fantastisch boek waar ik doorheen ben gevlogen en gewoon niet kon wegleggen.

Taylor Jenkins Reid did it again. Ik weet niet wat het is met haar boeken, maar ik verslind ze alsof ik het verhaal niet snel genoeg tot me kan nemen. Atmosphere is daar geen uitzondering op en is weer op fantastische wijze haast autobiografisch geschreven, maar dit keer met hier en daar een glimp van het heden eraan toegevoegd. Wel vond ik dat dit misschien toch anders had gekund, aangezien ik in het begin van het boek nog geen enkele connectie met de personages had en alle namen een beetje snel werden genoemd. Dat maakt het eigenlijk tegelijkertijd ook mooi, aangezien je ze gaandeweg leert kennen.

‘Slechts één persoon op een totaal van vijf miljard, op een klein planeetje dat rond een kleine ster draait, in een bescheiden sterrenstelsel van alle miljarden sterrenstelsels.’

De romantiek is iets waarvan ik niet had verwacht dat die, op basis van de flaptekst, eigenlijk wel de hoofdlijn van het verhaal zou zijn, maar desalniettemin vond ik het verhaal van Joan en Vanessa fantastisch neergepend. De personages zijn allemaal stuk voor stuk realistisch, met sommigen leef je mee, anderen haat je en voor anderen huil je je ogen uit.

Atmosphere is een boek dat me nog lang zal bij blijven. Een verhaal dat je grijpt en je gewoon níét kunt wegleggen.

‘Nou, volgens mij ziet de keur blauw er nu zo uit.’

4,5 ⭐️ sterren.

Bedankt Ambo Anthos voor het recensie-exemplaar!