Vestdijkiaans

Een niet bij naam genoemde oudere professor in de klassieke talen krijgt een e-mail van een hem onbekende vrouw, Sarah geheten. Hij vermoedt dat het afkomstig is van de weinig aantrekkelijke Sarah die in het verleden assistente van hem is geweest. Dit blijkt niet het geval. Door een niet geheel correcte Latijns gezegde in een e-mail aan hem te gebruiken weet ze discussie met hem op gang te brengen. De professor raakt dusdanig geïntrigeerd dat het tot een digitale romance leidt met gevolgen. Sarah zegt in Las Vegas te wonen en de auteur beschrijft natuurgetrouw een aantal van de mooiste casino’s.

“Als zij bedoelde dat zij in een doorschijnend niemendalletje tussen de wolkenkrabbers, neonreclames en neppiramides van Las Vegas achter haar computer zat en ik in mijn driedelig kostuum tussen mijn boeken, die mij de rug hadden toegekeerd, op mijn kalfslederen bureaustoel achter een beeldscherm op mijn etage aan de Grasstraat in het historische centrum van onze stad, en dat een oceaan ons scheidde, dan begreep ik wat zij bedoelde”

Lezers die van Vestdijk houden zullen erg geboeid zijn door de lange, fraaie, doordachte, geneste zinnen die Pfeijffer gebruikt. Het is van de kant van de professor verheven taalgebruik, doorspekt met Latijnse uitdrukkingen. Sarah is niet vies van het gebruik van straattaal, waarmee de professor klaarblijkelijk geen moeite heeft. Dit zorgt voor de jus in het verhaal.

De ontknoping ziet men aankomen; verrassend is deze niet, maar de Vestdijkiaanse wijze waarop Pfeijffer schrijft is ronduit genieten.