Een magische afsluiting

De Tocht is het tweede deel in het fantasy tweeluik Lathrain. Net zoals in het eerste deel volgen we de twee hoofdpersonages Qelarha en Dalnohr. Zij moeten een manier zien te vinden om de Ziekte, die de natuur ernstig aantast, een halt toe te roepen. Hiervoor zullen ze echter een verre reis moeten maken, op zoek naar informatie en hulp. Bovendien loopt er ook een duistere magiër rond die hun taak er niet gemakkelijker op maakt.

De cover vind ik opnieuw niet echt aantrekkelijk, maar dat is gewoon mijn smaak. Waarschijnlijk ben ik niet bijzonder kunstzinnig aangelegd. Wel vind ik dat het door de fellere kleuren wat meer opvalt ten opzichte van deel 1.

De relatie tussen de personages heeft zich verdiept, maar verloopt nog niet altijd vlekkeloos. Mede hierdoor en ook door de groei die de personages doormaken, komen zij zeer realistisch over. Gaandeweg leren zij de verschillen tussen hun volkeren te accepteren en komen daardoor ook nader tot elkaar.
Nieuwe personages die in dit deel worden geïntroduceerd blijven wat op de vlakte. Dit is niet storend, je krijgt voldoende informatie en het verhaal draait tenslotte om de hoofdpersonages.

Het verhaal zelf is opnieuw op een fijne manier geschreven waardoor je al vlug weer helemaal in het boek verdwijnt. Liefde voor de natuur is overduidelijk aanwezig en de verschillen en vooroordelen tussen elfen en mensen zijn realistisch weergegeven. Hierdoor hangt er op bepaalde stukken een soort onderhuidse spanning die ervoor zorgt dat je graag wilt blijven lezen. De schrijfster weet de omgevingen tijdens de reis zo te beschrijven dat je ze moeiteloos voor je ziet. De mooie stukken, maar ook de plekken die zijn aangetast door de Ziekte en die je soms naar de keel grijpen.

Met het verloop van het verhaal heeft de auteur mij zeker verrast, er zit namelijk een interessante plotwending in de oorzaak van de Ziekte en hoe deze beëindigt dient te worden. Eerlijk gezegd had ik hier in het begin een beetje moeite mee omdat ik over het algemeen meer van keiharde actie hou. Toch vind ik dat de auteur het verhaal op deze manier juist bijzonder heeft gemaakt en het dus absoluut geen duizend-in-een-dozijn fantasyverhaal is. Hier ga ik natuurlijk niet meer over vertellen, dat moet je zelf lezen.

De Tocht is een waardige afsluiting van een tweeluik die ons elfen op een andere manier laat zien, ons bewust maakt van de schoonheid van de natuur en ons leert dat onze verschillen misschien juist onze grootste krachten zijn. Ik kan niet wachten om meer van deze auteur te lezen!
4,5 hartjes op www.pattyvandelft.com