Eindeloos herhalen

Voorheen had je bij voetbalwedstrijden die werden uitgezonden door Studio Sport een H in de linkerbovenhoek staan wanneer je een herhaling te zien kreeg. Soms leken die herhalingen eindeloos. Op veel van de pagina’s in dit boek zou er ook een H in de linkerbovenhoek hebben kunnen staan…

De derde “Marcus”… Na Harry Q en The Baltimores is het onderwerp van het derde boek over de belevenissen van de succesvolle schrijver Marcus Goldman de moord op Alaska Sanders. Het boek had in mijn ogen echter 25% korter mogen zijn. Het is mijn inschatting dat circa een kwart van het verhaal verwijzingen bevat naar de eerste twee Marcus-avonturen. Nodeloos want zoveel voegden deze referenties niet toe aan een boek dat eigenlijk een verzameling flashbacks is. Ook het eerder beproefde Dicker-concept is inmiddels bij zijn vaste lezers bekend; “niets is wat het lijkt” waardoor verrassingen uiteindelijk niet meer verrassend zijn. En dat vind ik zonde want Joël Dicker kan wel degelijk goed schrijven. Zo is het eerste Marcus-deel, De waarheid over de zaak Harry Quebert, ronduit goed en het op zichzelf staande verhaal Het mysterie van kamer 622 wellicht zelfs nog inventiever en (dus) beter maar met dit boek slaat Dicker de New Englandse plank volledig mis. Marcus zal in zijn volgende avontuur echt iets nieuws moeten gaan beleven, met nieuwe mensen en in een nieuwe omgeving maar bovenal op een nieuwe, verassende manier om de lezers te boeien.

Opmerkelijk, het lezen van dit boek deed mij inzien hoe goed de Wallander-serie van Mankell is… In alle eerlijkheid, ik ga deze liever herlezen dan een nieuwe Dicker openslaan want ondanks de voorspelbaarheid was in die serie elk nieuw deel vernieuwend én echt verrassend.