Magistraal familie-epos

Natuurlijk gaan alle vergelijkingen mank, maar dit familie-epos is door een recensent wel eens in een adem genoemd met werk van Tolstoj en Marquez en daar zit wel iets in. Want het is een magistraal boek, zij het dat het wel enig doorzettingsvermogen vereist.

Ruim 1300 pagina’s telt deze pil en dat is tegelijk de sterkte en de zwakte van dit boek. Dat heeft alles te maken met de schrijfstijl van de tweetalige (Duits en Georgisch) Nino Haratischwili. Die is mooi, maar wijdlopig.

De karakters in het boek – een familie in Georgië en Rusland – worden grondig uitgediept en al hun stemmingswisselingen schieten van links naar rechts en weer terug. Bovendien beslaat het verhaal een omvangrijke periode: van vlak voor de Russische Revolutie in 1917 tot heden. Handig is de stamboom achterin het boek.

Ik weet door dit boek nu veel meer over Georgië en ook over de geschiedenis van Rusland, inclusief de schurken die daar aan de macht waren. Zo komen Stalin en zijn gevreesde en seksverslaafde hoofd van de geheime dient, Lavrenti Beria, voorbij. Het merkwaardige is dat zij – in tegenstelling tot andere politici – niet bij name worden genoemd. Nog iets merkwaardigs: de laatste twee bladzijden van het boek zijn blanco.

Laat onverlet, dat ik dit boek met veel genoegen heb gelezen.