Niet realistisch.

Maud staat met haar dochter Lara op het punt om op vakantie naar Salamanca (Spanje) te gaan. Nou ja vakantie? Het is de bedoeling dat Maud, zelf onderzoeksrechter, daar een congres bezoekt en van de gelegenheid gebruik maakt om haar zoon Sven, die daar studeert, te bezoeken.
Maar de vondst van een babylijkje in een toilet, gooit roet in het eten. Maud besluit om niet weg te gaan en gaat zich met die vondst bemoeien. Lara vindt dat niet leuk en dat is duidelijk. Zij had zich er zo op verheugd.

Ivan Depraeter, een oud studiegenoot van Maud, neemt contact met haar op. In het verleden hebben zij ook een keer contact met elkaar gehad. Ivan is toen een keer bij Maud blijven slapen. Ivan is een vlotte prater en pakt Maud met zijn praatjes in. Dat Ivan er een dubbele agenda op na houdt, heeft zij in eerste instantie niet door. Gedurende vervolg contacten, raakt Maud steeds meer in de ban van de charismatische Ivan.

Onverwacht staat bij Lara een jonge vrouw voor de deur. Het blijkt Maya, een Napalese, te zijn. Tegenover Lara biecht zij op de moeder van het dode baby’tje te zijn. Lara heeft op dat moment een reden om haar moeder daarover niet in te lichten. Wel Max Dobbelaere, een collega van haar moeder. Tegenover Max onthult Maya wat er zich in haar land afspeelt. Het betreft een wereldwijde, illegale orgaanhandel, waarin Ivan een dubieuze rol speelt. Met deze informatie gaat Max Dobbelaere en zijn collega Gijs De Baets aan de slag. Zij verzuimen Maud daarover te informeren.
Op hun “eigen wijze” spannen Max en Gijs zich in om een doel te bereiken. Dat doel is het ontmantelen van een stinkende internationale orgaanhandel. Zij hopen daarbij wel op de hulp van Maud.

HET CONTAINERMEISJE (2012), geschreven door BELINDA AEBI, betreft op zich een aardig verhaal. Jammer dat de auteur zich niet of onvoldoende heeft laten informeren hoe een politieonderzoek bij dergelijke misdrijven werkt. Er wordt geen enkel protocol gevolgd. Het verhaal kabbelt verder. Niet duidelijk in welke richting het gaat. Alsof de auteur dat zelf ook niet weet. De rechercheurs gedragen zich intimiderend, ongepast en niet professioneel tegenover de personen die zijn verhoren.
In het nawoord van de auteur schrijft zij onder andere: Het ultieme schrijfgenot dat ontstaat met “waar” en “niet waar” te puzzelen, is grenzeloos groot. Waarmee ik wil zeggen: ik heb mij beestig geamuseerd.
Dat laatste is natuurlijk ook belangrijk.