Lezersrecensie
Welke stilte
Ik mocht dit boek lezen met de boekenreizigersclub.
De cover toont een en al maagdelijkheid, de kleding van de vrouw, de witte magnolia. Met de titel waan je jezelf in een klooster.
De titel is werkelijk misleidend en wordt diverse keren in het verhaal in verschillende facetten gebruikt. Goed gevonden, maar of dit nu past. Zeker de zin ‘ze hoort de stilte spreken, ze is dood voor hem, tja is dat nu de bewuste stilte? Of het gedicht van moeder: ik hoor de stilte spreken en zwijg met een luide kreet, bijzonder.
De start is veelbelovend met een soort proloog die je trikkert en ineens 15 jaar later en poeh dan is er veel verandert. Aansluitend heeft elk hoofdstuk een soort van titel, die zeker past bij het verhaal dat volgt. Echter het verhaal wat volgt is lastig in het boek. Ik kom niet in de personages; hun keuzes, hun handelen en gedachtes. Het gaat voor mij allemaal niet samen. De chatberichten maken het lezen er niet leuker op. Toch lees ik door en uiteindelijk op twee derde van het boek, wordt het verhaal goed en wil je het einde weten. Vooral werd ik nieuwsgierig wie deze poppenspeler is.
Het verhaal loopt niet lekker mede door de switchen in tijd waarin diverse thema’s voorbij komen; waarbij vooral de seksualiteit en achterdocht een terugkerend thema zijn. Het thema grensoverschrijdend gedrag wordt hier neergezet zonder wederhoor, wat in werkelijkheid helemaal niet kan. Dit had zeker meer verdieping verdient gezien de tijd waarin wij nu leven.
De verdieping in de personages is summier, het blijft allemaal wat vlak.
Ineens wil Nick meer weten over de relatie die Ana met Billy had? Waarom na zoveel jaar en spreek je dat niet meteen uit als je een relatie aangaat met elkaar, dat doe je toch niet zoveel jaar later.
Alles wordt aangestipt, helaas onvoldoende uitgewerkt waardoor het verhaal niet beklijft en zeker meer had verdient.
De cover toont een en al maagdelijkheid, de kleding van de vrouw, de witte magnolia. Met de titel waan je jezelf in een klooster.
De titel is werkelijk misleidend en wordt diverse keren in het verhaal in verschillende facetten gebruikt. Goed gevonden, maar of dit nu past. Zeker de zin ‘ze hoort de stilte spreken, ze is dood voor hem, tja is dat nu de bewuste stilte? Of het gedicht van moeder: ik hoor de stilte spreken en zwijg met een luide kreet, bijzonder.
De start is veelbelovend met een soort proloog die je trikkert en ineens 15 jaar later en poeh dan is er veel verandert. Aansluitend heeft elk hoofdstuk een soort van titel, die zeker past bij het verhaal dat volgt. Echter het verhaal wat volgt is lastig in het boek. Ik kom niet in de personages; hun keuzes, hun handelen en gedachtes. Het gaat voor mij allemaal niet samen. De chatberichten maken het lezen er niet leuker op. Toch lees ik door en uiteindelijk op twee derde van het boek, wordt het verhaal goed en wil je het einde weten. Vooral werd ik nieuwsgierig wie deze poppenspeler is.
Het verhaal loopt niet lekker mede door de switchen in tijd waarin diverse thema’s voorbij komen; waarbij vooral de seksualiteit en achterdocht een terugkerend thema zijn. Het thema grensoverschrijdend gedrag wordt hier neergezet zonder wederhoor, wat in werkelijkheid helemaal niet kan. Dit had zeker meer verdieping verdient gezien de tijd waarin wij nu leven.
De verdieping in de personages is summier, het blijft allemaal wat vlak.
Ineens wil Nick meer weten over de relatie die Ana met Billy had? Waarom na zoveel jaar en spreek je dat niet meteen uit als je een relatie aangaat met elkaar, dat doe je toch niet zoveel jaar later.
Alles wordt aangestipt, helaas onvoldoende uitgewerkt waardoor het verhaal niet beklijft en zeker meer had verdient.
1
Reageer op deze recensie
