Een verhaal waarin de zee niet alleen achtergrond is, maar ook een stem op zich.

Met ‘De sirenen’ levert Emilia Hart opnieuw een roman af die je vanaf de eerste pagina meeneemt en je pas loslaat als je het boek dichtslaat. Net zoals in haar debuut ‘De Weywardvrouwen’ combineert de auteur historische verhaallijnen met hedendaagse thema’s en geeft ze daar een subtiele, bijna natuurlijke vorm van magie aan mee. Het resultaat is een roman die origineel en spannend is, maar daarnaast ook ontroerend en verrassend herkenbaar.

Het verhaal speelt zich af in twee tijdlijnen. In het heden volgen we Lucy, een jonge vrouw die wakker wordt in de kamer van haar ex met haar handen om zijn keel. Ze schrikt van zichzelf en vlucht naar haar zus Jess, die in een kustdorp in New South Wales woont. Alleen… Jess is spoorloos verdwenen. Terwijl Lucy op haar zus wacht, hoort ze vreemde geruchten in het dorp: mannen verdwijnen, een baby is gevonden zonder ouders en sommige mensen beweren dat je vrouwenstemmen kunt horen in de golven.

Tegelijkertijd lezen we over Mary en Eliza, twee vrouwen uit Ierland die in het jaar 1800 naar Australië worden gedeporteerd. Ze zitten vast op een schip, ver weg van alles wat ze kennen. Maar onderweg gebeurt er iets raars: hun lichaam lijkt te veranderen. Ze voelen zich anders worden: sterker misschien – en verbonden met iets dat ze niet kunnen verklaren.

Wat Hart naar mijn gevoel bijzonder goed doet, is de manier waarop ze deze twee verhaallijnen aan elkaar knoopt. De verhalen spelen zich in verschillende eeuwen af, maar de thema’s die erin voorkomen – zusterbanden, verlies, veerkracht, het zoeken naar een eigen plek – maken ze sterk met elkaar verbonden. De zee is voortdurend aanwezig: dreigend, mysterieus, maar ook troostend. Ze vormt het verbindende element tussen verleden en heden, tussen Lucy, Mary en Eliza. De zee draagt geheimen, net als de vrouwen die in deze roman centraal staan, en misschien, zo suggereert de auteur, spreekt het water wel een taal die enkel zij kunnen verstaan.

‘De sirenen’ is niet puur fantasy, maar bevat wel wat magisch-realistische elementen die het verhaal iets extra’s geven. De ‘sirenen’ waar de titel naar verwijst, zijn geen zeemeerminnen in de klassieke zin, maar eerder symbolen van vrouwelijke kracht, herinnering en overleving. Hart maakt van dat eeuwenoude beeld van de verleidelijke vrouw een nieuwe versie: eentje die niet om te verleiden, maar om te overleven zingt.

Lucy’s verhaallijn voelt actueel aan, vooral door haar zoektocht naar controle over haar eigen lichaam en geest. Ze kampt met angsten en twijfels, maar wordt nooit neergezet als zwak. Integendeel, haar proces – van vluchten naar begrijpen en dan naar actie – is heel overtuigend opgebouwd.

Ook de historische lijn, met Mary en Eliza, zit heel goed in elkaar. Hun vriendschap groeit langzaam en hoe meer ze zich op zee losmaken van hun verleden, hoe meer ze ontdekken wie ze eigenlijk zijn en wat ze uiteindelijk aankunnen.

Emilia Hart heeft een verfijnde schrijfstijl: helder, gelaagd maar met veel oog voor sfeer en het innerlijke schrijft ze in toegankelijke taal met veel oog voor detail. Ze laat daarnaast ook heel wat ruimte voor spanning, mysterie en emotie. Alle personages zijn geloofwaardig en menselijk neergezet, ook al speelt er een vleugje magie door hun verhalen heen.

Wat mij vooral bijblijft na het lezen van dit boek, is het gevoel van verbondenheid tussen alle vrouwen over generaties heen. Hart laat zien dat ervaringen, trauma’s en krachten kunnen doorgegeven worden, zelfs als dat niet altijd zichtbaar is en dat is misschien wel de ware kracht van ‘De sirenen’: het laat je nadenken over wat we van onze moeders, grootmoeders en zussen erven. Niet alleen het tastbare, maar ook de herinneringen, de angsten, de moed, de verwezenlijkingen…

‘De sirenen’ is een meeslepende en originele roman die verleden en heden op een spannende manier met elkaar verbindt. Het is een boek voor wie houdt van mysterieuze verhalen, sterke vrouwelijke personages en een vleugje magie. Emilia Hart laat opnieuw zien dat ze meester is in het vertellen van verhalen waarin vrouwen centraal staan – niet als slachtoffer, maar als krachtbron.

Dit boek is zeker een aanrader voor fans van ‘De Weywardvrouwen’, maar ook voor lezers die zich willen laten verrassen door een verhaal waarin de zee niet alleen achtergrond is, maar ook een stem op zich.
Deze roman verdient vijf sterren.

Meer leuke en interessante recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com