Reisverhaal, met eerlijke getuigenissen van slachtoffers en medestanders!

Met De wet van de stilte heeft Karin Anema niet alleen een pracht van een boek geschreven, maar geeft ze ook een blik achter de mensen die ze sprak en interviewde. Het boek is niet alleen een reisverhaal, maar ook een aangrijpend getuigenis van slachtoffers en medestanders van FARC, ELN, leger, para-militairen.

De aanloop tot dit boek was het vredesproces van 2016 tussen de strijdende partijen. De auteur vroeg zich terecht af, of vrede en verzoening mogelijk is! Het is een gedurfd boek, dat oog heeft voor de economische wederopbouw van het huidige Colombia, maar nooit verhuld heeft dat achter deze wederopbouw, dat achter het huidige Colombia heel veel angst, heel veel ongeloof, heel veel armoede, heel veel hand-en-spandiensten leven.
Karin reisde van Noord naar Zuid en kwam voorbij toeristische trekpleisters, maar ging ook naar afgelegen gebieden. Rode draad doorheen het boek is uiteraard de burgeroorlog en hoe families dit beleefden en thans nog gebukt gaan onder de gevolgen van deze zware oorlog.

Karin Anema sprak met zowel strijders en leden van de oorlogvoerende partijen, met slachtoffers, met boeren, met voor- en tegenstanders. Dit boek is echter niet alleen het verhaal van het meest gekende FARC, maar ook van het ELN, van het AUC, van de paramilitairen. We lezen dat het FARC kinderen rekruteerde en dat deze kinderen door het FARC werden gekocht, zodat families in hun woningen konden blijven wonen en het land verder mochten bewerken.

Het was beklijvend te lezen dat slachtoffers, dat families thans nog steeds met angst leven om gedood te worden voor datgene wat familieleden in de oorlog hebben uitgevoerd. Het is als het ware oog om oog en tand om tand. Vetes blijven leven. Samen leven is erg moeilijk; iedereen wantrouwt iedereen, iedereen weet iets van elkaar, en iedereen wil gewoon zijn leven opnemen en enkel opgaan in zijn eigen cocon. Ook zijn er mensen die blijven strijden voor het onrecht dat hun werd aangedaan, getuige hiervan is Blanca, die blijft zoeken naar haar dochter.

De titel van het boek De wet van de stilte is allesomvattend, niemand wil getuigen, niemand wil spreken, want op elke hoek van de straat, in elke gelegenheid, m.a.w. overal kan er wel iemand meeluisteren en je gesprek, je mening overdragen aan de thans nog bestaande gewapende groeperingen die gepaste maatregelen zullen/kunnen nemen en je dus naar het leven staan.

Mooi is wel dat thans veel mensen kunnen leven van het opkomende toerisme. Dat er trips zijn naar de mooie ongerepte natuur, dat er mooie citytrips zijn, maar negatief is dan weer dat er munt wordt geslagen uit het verleden en er bijv. ook Pablo Escobar Tours zijn en dat er Coke cooking classes worden gegeven.

De weg naar vrede en verzoening is nog erg lang!

De auteur heeft een fijne, vlot leesbare, beeldende en beschrijvende schrijfstijl. Het is een pakkend boek, maar een eerlijk boek. Karina Anema gaat immers niets uit de weg en geeft een erg realistisch beeld van het huidige Colombia. Fijn is dat het boek opgesmukt werd met foto’s, waardoor we als lezer een erg mooi beeld krijgen van een prachtig, maar verscheurd land. In het nawoord geeft de auteur meer duiding bij het waarom van dit boek en volgt er ook een welkome verklarende woordenlijst.

Voor het gedurfde onderwerp, voor de fijne diepgaande interviews en voor de mooie vormgeving waardeer ik dit boek graag met vier (4) sterren.

Meer leuke recensies op: www.indeboekenkast.com