Een muzikale vertelling over liefde, verlies en veerkracht.

In Crescendo, de tweede roman van Hilde Van Mieghem, vormen drie vrouwenstemmen samen een aangrijpende en muzikale vertelling over liefde, verlies, en veerkracht.
De componiste Ariana, de operazangeres Christiane en de jonge pianiste Mara vertegenwoordigen elk een ander levensstadium en andere levenskeuzes, maar hun verhalen zijn subtiel met elkaar verweven, als een meerstemmige compositie waarin elke partij haar eigen melodie volgt en toch op een of andere manier resoneert met de andere.

Ariana keert terug naar Venetië om de begrafenis bij te wonen van de wereldberoemde dirigent met wie ze ooit een discrete liefdesrelatie had. Haar verhaallijn is er een van terugblik en zelfbezinning. Wat betekent het om lief te hebben gehad, maar nooit volledig erkend te zijn, noch als partner, noch als componiste? In de stille, mistige grachten van Venetië weerklinkt niet alleen het verdriet om de dood van de dirigent, maar ook de melancholie om wat nooit volledig mocht zijn.
Ariana’s scènes zijn naar mijn gevoel heel fijnzinnig geschreven: Hilde Van Mieghem laat ruimte voor twijfel, voor herinnering, voor de echo van muziek die nooit luid mocht klinken. Je voelt de tragiek van een vrouw die haar leven gaf aan een ander, aan haar kunst, maar zelden zelf het centrum van het podium innam.

Christiane daarentegen kiest voor de schijnwerpers, al is de weg erheen bezaaid met emotionele verwarring en een toxische relatie die jarenlang haar creativiteit en autonomie ondermijnde. In een krachtige wending kiest zij er uiteindelijk voor zich los te maken van die destructieve liefde, een keuze die even bevrijdend als pijnlijk is. Christiane’s verhaal is erg herkenbaar voor wie ooit worstelde met het idee van romantische liefde als offer.
Wat de auteur hier heel knap doet, is de complexiteit tonen van een vrouw die zich niet neerlegt bij de rol van muze of minnares, maar haar eigen artistieke identiteit opeist. Deze beslissing confronteert haar met het pijnlijke spanningsveld tussen zelfbehoud en loyaliteit, tussen hartstocht en zelfrespect.

De jongste van de drie is Mara die opgroeit in een problematisch gezin en zich vastklampt aan haar droom om deel te nemen aan de prestigieuze Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Haar hoofdstukken zijn doordrongen van jeugdig idealisme, maar ook van rauwe werkelijkheid: geweld, verwaarlozing, sociale uitsluiting.

Toch is het niet alles louter kommer en kwel. Hilde Van Mieghem beschrijft Mara met tederheid en overtuiging. Mara is de belofte, de hoopvolle onderstroom in het boek, maar ze is tegelijk een spiegel voor Ariana en Christiane: wat gebeurt er met een meisje dat haar droom koste wat het kost wil realiseren?
De kracht van Crescendo ligt niet alleen in de thematiek – veerkracht, liefde, loyaliteit, zelfbehoud – maar ook in de structuur. De roman is opgebouwd als een muzikale compositie: het verhaal kent rustige passages, dissonante confrontaties, crescendo’s en stiltes. Het is duidelijk dat de auteur de taal van de muziek begrijpt. Muziek is in dit boek immers niet enkel decor of metafoor, het is het raamwerk van het verhaal. De emoties van de personages worden verwoord in termen van klank, ritme, harmonie en disharmonie. Hoewel niet elke lezer een achtergrond in klassieke muziek zal hebben, weet de auteur dit wereldje toegankelijk en beeldend te beschrijven, zonder te vervallen in jargon of afstandelijkheid.
Wat mij bovendien opviel, is de stilistische beheersing van Hilde Van Mieghem. Haar proza is helder, precies en tegelijk poëtisch. Ze schuwt grote emoties niet, maar schrijft nooit melodramatisch. De dialogen zijn natuurlijk en de beschrijvingen zorgvuldig gedoseerd. Hier geen uitbundige metaforen, maar een stijl die ruimte laat voor de lezer om zelf mee te voelen, tussen de regels door. Het is een boek dat je langzaam leest, niet omdat het moeilijk is, maar omdat het uitnodigt tot reflectie – over eigen keuzes, over de prijs van trouw, over de grenzen van liefde.
Wat deze roman naar mijn gevoel zeker doet, is drie vrouwen laten spreken, elk met hun eigen toonhoogte, elk met hun eigen partituur en als lezer voel je dat je geen toeschouwer bent van drie losse levens, maar eerder deelneemt aan een groter concert over wat het betekent om vrouw te zijn, kunstenaar, minnaar, dochter, leerling, meester.

Crescendo is geen feministisch pamflet, maar wel een roman die vrouwelijke innerlijke werelden ernstig neemt en tot in detail uitwerkt. De kracht van de vrouw ligt hier niet in cliché-emancipatie, maar in het durven kiezen voor jezelf, zelfs als dat betekent dat je alleen verder moet.

Hilde Van Mieghem heeft een prachtig boek geschreven dat zacht begint maar krachtig eindigt, als een symfonie waarin elke noot telt. Het is een boek dat resoneert, blijft nazinderen en dat de lezer uitnodigt om stil te staan bij zijn eigen partituur van keuzes, dromen en herinneringen. Voor wie houdt van literaire romans met psychologische diepgang, gelaagde karakters en een sfeerrijke, muzikale omlijsting, is Crescendo een absolute aanrader.

Ik waardeer dit boek graag met vijf sterren!

Meer leuke en interessante recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com