Nou......

Een tweetal weken geleden zag ik dit boek bij de boekhandel liggen. Een groot stevige paperback met sterke kaft en een zeer uitnodigende voorkant en een knalgele achterkant.
Ik heb nog nooit iets van de schrijfster Sophie Hannah gelezen daar haar andere boeken mij niet trokken.
En dan met name haar boeken over Hercule Poirot.
Vanaf het moment dat ik het boek zag wilde ik het hebben; de invalshoek van het boek vond ik zo origineel.
Sophie Hannah neemt haar tijd om het verhaal neer te zetten.
Zodanig dat na een uitstekend en sterk begin ( het zien van de kinderen en van Flora door Beth en de verwarring die daar uit voort vloeit ) het verhaal voor mij begon te slepen en ik heel veel gedachtegangen van Beth meekreeg. Letterlijk. Het boek staat er zo vol mee dat het mij op een gegeven moment begon te duizelen.
Als er enig schot in de zaak begint te komen en Beth zich profileert als een soort Mrs Marple pikt het verhaal weer op in snelheid, maar dat is op pagina 235. Het boek telt 347 pagina's.
Op het moment dat ik dacht : "Ok, daar gaan we, nu komt het " meanderde het gewoon nog even door met zinnen zoals :
"Maar een grotere vraag is misschien waarom zij op een zaterdagochtend thuis zou komen en bij het uit de auto stappen dat gesprek zou hebben. Als Flora iemand moest spreken en niet zei wat ik haar eerst meende te horen zeggen, maar wat ik nu denk dat zij gezegd heeft, waarom zou ze dan niet wachten totdat ze......
Een ander antwoord valt op zijn plek en mijn hart begint te bonzen."
Als dan het moment daar is en er onthult wordt wat er nu aan de hand is blijf ik met een kater achter.
De acties die dan volgen zijn in mijn ogen zo vergezocht dat ik iedere geloofwaardigheid verlies en het verhaal voor mij als een soufflé in elkaar zakt.
Als ik dan lees dat Sophie Hannah in haar dankwoord ene Chris Ferguson bedankt die haar voorzag van nuttige informatie over jeugddivisies van voetbalteams valt mijn mond open en kan ik alleen maar denken ; "Hoezo dan??...het komt echt nergens meer in het verhaal naar voren en heeft geen andere functie dan dat hierdoor verklaart wordt waarom zij stiekem langs het huis van haar vroegere vriendin rijdt."
Omdat zij haar zoon naar de voetbal moest brengen.