De tanden zijn wat stomper in dit deel...

Heel erg enthousiast was ik over deel 1 nadat ik de laatste regel had gelezen. Mijn recensie sloot met de regel dat ik niet kon wachten op de verdere avonturen van Jeanne Froidelac ofwel Diana de Gastefriche.
Nou, met dit tweede deel kon ik mijn lol op.
Het boek ziet er fantastisch uit en zeer aantrekkelijk vormgegeven.
Wat mij m.n. erg stoorde aan dit boek was het feit dat ik nu heel duidelijk mijn vinger op het Y.A. gedeelte wist te leggen.
De empathie die Jeanne aan de dag wist te leggen voor elke verschoppeling, de strijdvaardigheid waarmee ze alle obstakels wist te overwinnen en de loyaliteit aan de "goede" zaak worden hier bijna door je keel geduwd.
Het hof van wonderen stelde mij enigszins teleur daar ik al ver van te voren zag aankomen welke kant het opging en als dan nog door een simpel voorwerp duidelijk wordt hoe Jeanne haar doel gaat bereiken...tsja, dan haak ik al wat af.
De schrijfstijl is vloeiend alhoewel ik veel herhaling tegenkwam van woorden om iets te beschrijven waarvan ik dacht : "Ja, dat weet ik nu wel...."
Mijn interesse stagneerde in de tweede helft van dit verhaal. Teveel uitleg en beschrijvingen en ik heb echt mijn best moeten doen om mijn aandacht erbij te houden.
In tegenstelling tot het eerste deel was dit verhaal wat kinderachtig. En daar bedoel ik mee dat je al weet wat er gaat gebeuren door de artefacten die Jeanne tot haar beschikking krijgt. En ook dat het dan allemaal wel goed komt.
In dit verhaal was ook zeer duidelijk de moraal te onderscheiden; als je "goed" bent heb je niets te vrezen maar degene met kwaadaardige bedoelingen??? Nou, dat kun je zelf wel invullen.
M.a.w. de stereotypen zijn in dit verhaal wel heel stereotiep.
Toch is niet alles slecht in dit verhaal; het feit dat de schrijver een verklaring geeft voor iets waar wij dagelijks gebruik van maken is meesterlijk en ik weet niet hoeveel delen er van deze serie verschenen zijn of om op het punt van verschijnen staan? Maar Victor Dixen heeft hier een verhaallijn te pakken waarin hij tot de " eeuwigheid" mee kan doorgaan.