Schrijfster verliest zichzelf in de climax.

Een tropisch blauwe kaft, heldere gele letters en bloed in het water.
Nou, dat wil je toch.
Op zich is dit een aardige leeservaring; personages zijn over het algemeen niet ééndimensional en de schrijfstijl gaat lekker.
Tarryn Fisher weet je nieuwsgierig te maken naar wat er nu in feite gebeurd is in het verleden van Rainy.
Het verhaal wisselt van perspectief tussen toen en nu in gemiddelde hoofdstukken en langzaam vallen de puzzel stukjes in elkaar.
Het verhaal beslaat een krappe 300 pagina's. Daarvan neemt Tarryn Fisher er een kleine 230 voordat ze de climax op de lezer loslaat en daar gaat het fout.
De climax lijkt een samenvatting van plotlijnen van andere boeken en de schrijfster schetst een aantal totaal ongeloofwaardige scenario's.
Één daarvan is hoe ze beschrijft dat een personage behoorlijk zwaar mishandeld wordt met als gevolg hoofd trauma, dit personage ligt slap op de grond en 50 regels verder heeft dit personage een diepzinnig gesprek.
En zo zijn er nog meer dingen die er gebeuren in de finale waarbij ik hoofdschuddend zat te lezen. De uitleg over het motief. Dus waarom haar vriendin Braith niet terug gekomen is naar haar kamer en wat er nu in feite gebeurd is voelt zeer willekeurig aan en absoluut niet schokkend.
Het voelt allemaal zeer gejaagd; alsof Tarryn Fisher er zelf genoeg van had.
En als klap op de vuurpijl bedankt de schrijfster in haar dankwoord haar familie met de feitelijke woorden " ik doe deze shit voor jullie."
Nou, dan heb je niet veel respect voor het schrijversvak of je lezers en daar hou ik dan weer een beetje rare nasmaak van over.