Indringende roman van topschrijfster

Kristin Hannah weet haar boeken zo te schrijven dat je vanaf bladzijde één meeleeft met de hoofdpersonen. Ook bij dit boek is dat weer het geval. Je leeft niet alleen mee met Julia Cates, de psychologe die het zwaar te verduren krijgt, maar ook met haar zus en haar collega’s en natuurlijk met ‘het wolvenmeisje’, een kind dat plotseling uit de wildernis opduikt.

De schrijfstijl van Hannah is indringend en sprookjesachtig. Ze gebruikt mooie woorden, zonder dat het ergens blasé wordt. Het verhaal zelf maakt diepe indruk. Zoals Hannah het schrijft, zou het zomaar waargebeurd kunnen zijn. Het verhaal van het wolvenmeisje is heftig, maar de auteur weet er weer zo’n mooie draai aan te geven dat het uiteindelijk een verhaal van hoop wordt.

Her en der had het misschien wat bondiger gekund, maar doordat het zo mooi geschreven is, vergeef je dat de schrijfster al snel. Het boek werd eerder uitgegeven onder de titel Alice, het wolvenmeisje, maar tot op heden had ik het nooit gelezen. Mocht jij de eerdere uitgave ook nog niet gelezen hebben, dan is het beslist de moeite waard om aan te schaffen.

Een aantal mooie zinnen uit deze roman:
‘Ze hoorde de stem van haar moeder in dat geluid, in de vallende bladeren en de knappende twijgjes en de fluisterende wind.’
‘Het geluid was zo triest en eenzaam dat je wel met haar mee zou willen huilen, of janken. Het deed je denken aan alles wat je ooit had liefgehad, alles wat je had verloren, en alle liefde die je nooit had gekend.’