Leest als een trein

Het is even wennen aan de schrijfstijl. Beetje staccato achtig, nee, hard, net of de emotie verdrongen wordt. Hoe dan ook, ik moest er aan wennen. Dat kan te maken hebben met het boek wat ik hiervoor heb gelezen. Maar ook met de tijd waarin dit boek zich afspeelt. De tweede wereld oorlog is net afgelopen. Italië is verdeeld in communisten, monarchisten en fascisten. Amerigo van 7 bijna 8 en zijn moeder zijn alleen, arm en moeten alle zeilen bijzetten om te overleven. Wellicht probeert de schrijfster de hardheid van dit tijd in de schrijfstijl te leggen.

Hoe dan ook. Op het moment dat je je zelf arm waant in 1946 in het zuiden van Italië leest het boek als een trein. Amerigo wordt door zijn moeder voor een vakantie, op initiatief door de communisten, naar een een familie in het noorden gestuurd. Vooraf gaan de wildste geruchten over deze trip. De (voor)oordelen zijn talrijk. De kinderen krijgen een klap van deze molen mee. De familie in het noorden wint echter langzaam het vertrouwen. Amerigo krijgt een viool en neem deze schat mee als hij weer naar huis gaat.

De alleenstaande moeder verkoopt op enig moment deze viool. Als Amerigo hier achter komt, is hij zo verdrietig dat hij helemaal alleen vlucht naar de familie in het noorden. Amerigo en zijn moeder zien elkaar nooit meer. Jaren later, Amerigo is inmiddels de 50 gepasseerd, gaat hij als bekend violist naar de begrafenis van zijn moeder.

Het is een roman. Het boek leest ook als een roman. Ongetwijfeld is het boek gebaseerd op wat er werkelijk is gebeurd in die tijd. En als je dat voor ogen houdt, dan komt dit boek aan.