Een fantastisch, magisch debuut!

Over het uiterlijk van het boek kan ik eigenlijk heel kort zijn. Het is prachtig, dat zien jullie natuurlijk ook. Een parel om in de boekenkast te hebben en zonder twijfel een van de mooiste boeken die ik bezit. Wat het boek extra bijzonder maakt, zijn de illustraties binnenin. Ze brengen de sfeer van het verhaal perfect over: duister, intens, passievol. Een waardevolle toevoeging die het verhaal echt tot leven wekt.

Ik las dit boek als recensie-exemplaar, midden in mijn examenperiode. Niet bepaald ideaal, want daardoor moest ik het lezen regelmatig onderbreken. Dat maakte het soms lastig om helemaal in het verhaal te blijven, zeker omdat het verband tussen de verschillende verhaallijnen me niet meteen duidelijk was. Het verhaal speelt zich af in het heden, maar wordt afgewisseld met brieven uit het verleden (die ik erg aangenaam vond om te lezen). Ook zijn er hoofdstukken over de Ierse godin Morrigan, die ik aan het begin best complex vond. Het is wel zo hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe duidelijker alles werd en hoe meer ik deze bijzondere manier van vertellen begon te waarderen.

Het is bijna ongelofelijk hoe sterk de thematiek in dit boek is verweven met het verhaal. De laatste ravendochter draait niet alleen om verlies, maar ook om onvoorwaardelijke liefde, kracht, overleven en de strijd tussen licht en duisternis. Niet alleen in de wereld, maar ook in jezelf. Mythologie en oude verhalen krijgen een moderne invulling en dat zorgt ervoor dat het boek zowel tijdloos als actueel aanvoelt. Het idee dat geschiedenis zich herhaalt of misschien nooit écht verdwenen is, vind ik onwijs sterk. Bijna te bizar voor woorden.

De wereld die gecreëerd is – en die soms akelig dicht bij de onze ligt – vond ik geweldig. Net als veel van de personages. Let op: niet allemaal, maar wel veel. Het hoofdpersonage Erin bijvoorbeeld. Zij maakt op jonge leeftijd al zoveel mee. Ze verliest haar moeder en tegelijkertijd ook een beetje haar vader. Ze worstelt met eenzaamheid, het gevoel van nergens echt bij te horen, … . Tot daar ineens iemand opduikt die alles verandert, maar zoals dat gaat klein mens: niks is blijvend. Wel?

Ik moet hierbij wel toegeven dat ik het niet altijd eens was met wat Erin deed. Er komen op den duur zaken aan bod waar ik echt wel naar van werd, ongemakkelijk zelfs. Al hoort dat er misschien ook wel gewoon bij, want dit maakt uiteindelijk wel het verhaal. En dan het einde. Pfoe, dat moest ik echt even laten bezinken. Het is zó krachtig geschreven. Onterend. Rauw. Hartverscheurend. Normaal ben ik niet iemand die snel geëmotioneerd raakt van een boek – hooguit een brok in mijn keel – maar bij deze.. Ik voelde tranen opkomen. klapte het boek dicht en zei tegen mijn moeder: ‘’Ik moet echt even een pauze. Ik kan niet meer.’’ Dit had ik nooit verwacht toen ik het boek voor het eerst in mijn handen had. Het was zo confronterend. Zo eerlijk. Zo echt. Merel, alle complimenten voor jou, want ik ken niemand die dat op deze manier kan. Petje af.

Rating: 4,5