Een verhaal dat je meeneemt in pijn en verlies

Een verhaal zonder happy end. Nog niet, tenminste.

In het boek The way I used to be volgen we Eden, een veertien jarig meisje dat een traumatische gebeurtenis meemaakt. Thuis, in wat eigenlijk haar veilige omgeving had moeten zijn. Alleen is dat slechts het begin, want de nasleep is minstens net zo pijnlijk en confronterend. Hoe vind je de kracht om door te gaan als de wereld niet meer voelt zoals vroeger, als alles wat en wie je vertrouwde ineens onbereikbaar lijkt?

Om met haar trauma om te gaan, verliest Eden langzaamaan de grip op alles wat ze kende. Ze verliest zichzelf, haar vrienden, haar familie, … . Alles wat ooit veilig voelde, ontsnapt uit haar handen. Ze sluit zich af, praat nauwelijks nog en maakt keuzes waar ik niet altijd achter sta, maar tegelijkertijd begrijp. Wanhopig probeert Eden iemand anders te worden, iemand die sterker lijkt, veiliger, beter, terwijl ze vanbinnen uiteenvalt.

Ik kan van geluk spreken dat ik zelf zoiets nooit heb meegemaakt, maar ik kan me wel voorstellen hoe het voelt om volledig te veranderen, te moeten veranderen. Het is zwaar en persoonlijk, iets dat iemand in één klap kan afpakken. Voor Eden waren daar maar vijf simpele minuten voor nodig. Vijf minuten die haar leven tot een hel maakten en de echo daarvan klinkt nog lang door, beïnvloedt iedere gedachte, iedere relatie en ieder klein stukje van wie ze ooit was.

Het is niet eenvoudig om aan zo’n verhaal te beginnen, want het is iets dat je meeneemt in pijn en verlies. Het zijn verhalen die je niet zomaar naast je neerlegt, maar die blijven hangen. Het klinkt dan misschien ook niet meteen als iets waar je zin in hebt. Ze doen pijn, maar openen ook je ogen en laten je stilstaan bij dingen die we liever niet bespreken, maar wel belangrijk zijn. Het is rauw, intens en hartverscheurend, maar toont ook kracht en overleving. Er schuilt zo’n ongelooflijk krachtige boodschap in dit verhaal: Er is niemand die Eden kan redden. Dit is haar strijd, haar pijn en haar verhaal. Alleen zijzelf kan de kracht vinden om dit te doorstaan. En geloof me, dat komt binnen.

Hoewel dit een fictief verhaal is, is het voor velen realiteit. We zien het steeds vaker in het nieuws, maar het zijn niet alleen de onbekende mensen die we ’s nachts tegenkomen die hiertoe in staat zijn. Hierom heb ik wel wat moeite ervaren om deze recensie te schrijven, maar ik heb het toch geprobeerd om zo goed mogelijk onder woorden te brengen. Het is belangrijk dat deze dingen gehoord worden. Voor degenen die het moeilijk hebben, ongeacht wat, praat er alsjeblieft over met iemand!

Rating: 4/5.