Een intens verdrietig verhaal met toch een sprankje hoop!

Het verhaal neemt ons mee in het rustige leven van Tiger, een 16-jarig meisje, en haar geliefde moeder. Ze vormen samen een goed geoliede en heerlijk ruikende machine. Een onafscheidelijk duo dat elke storm aankan, althans zo heeft het voor Tiger altijd gevoeld. Maar onder die warme oppervlakte schuilt ook iets dat Tiger soms moeilijk vindt: haar moeder is lief, maar zo beschermend dat het voelt alsof ze Tiger niet laat groeien. Dat wordt nogmaals duidelijk wanneer ze ruzie krijgen over een jurk voor Tigers allereerste feest. Zo’n ruzie waarvan je denkt dat hij later wel goedkomt, met woorden waarvan je gelooft dat je ze ooit nog eens kunt rechtzetten. Alleen komt dat moment nooit, niet voor Tiger. Een telefoontje slokt haar op in de duisternis, hard en onverwacht. In één adem, in één zin valt alles stil: haar moeder is er niet meer.

Het belooft een emotioneel zwaar verhaal, wat direct mijn aandacht trok vanwege o.a. de hechte moeder-dochterrelatie, iets wat ik zelf ervaar met mijn moeder. Gelukkig. Dat maakte me tegelijkertijd ook ‘bang’ om eraan te beginnen: het lezen over een situatie wat misschien wel mijn allergrootste angst is. Ik bereidde me voor op een voortdurende brok in mijn keel en tranen die zouden branden in mijn ooghoeken. Ik kan het ergens wel waarderen wanneer een boek gevoelens losmaakt tijdens het lezen. Hierom begon ik dus met ietwat hoge verwachtingen aan het verhaal, maar toen ik bijna halverwege was had ik nog geen enkele emotie gevoeld. Best vreemd, want de gebeurtenissen worden wel sterk neergezet en zijn emotioneel beladen. Ik bleef er toch een beetje afstand van voelen: het kwam niet écht binnen. Zo jammer. Ik voelde de teleurstelling al opkomen en dacht misschien is deze auteur het gewoon niet voor mij..

Tot ik op de helft van het verhaal kwam: een volledige ommekeer. Ineens kwamen alle woorden zo hard binnen. Het voelde als een klap, als het binnen kwam, net zoals rouwen dat doet. Ik voelde de pure rauwheid, de onwetendheid, de eenzaamheid, het verscheurende verdriet en het vasthouden aan het enige overblijfsel: een ‘vieze’ jurk. Aan de andere kant is er de constante hoop op een fijne plek, een ‘thuis’. Dit is er ook voor Tiger, maar het is nog te vroeg voor een gelukkig einde..

Een veel te jong meisje dat zo’n gewicht moet dragen, samen met één koffer waarin haar hele leven past. Naast deze intense periode van rouw worden we als lezer ook geconfronteerd met een andere wereld die hierbij komt kijken, vol andere verhalen van kinderen die niet meer bij hun ouders kunnen wonen. Mijn hart huilt voor deze kinderen, wetende dat dit voor velen realiteit is. Dit meisje – en ook de andere zijpersonages – maken zo’n hoop ellende mee. Dit zijn kinderen die tussen systemen vallen en dat komt binnen, zeker voor iemand die met deze doelgroep wil werken. Om deze reden kan ik dit boek, ongeacht de wegblijvende emoties aan het begin, niet anders dan een hoge rating geven. Wat een verhaal. Deze wil ik zeker nog eens herlezen!

Om mijn recensie af te sluiten, moet ik zeggen dat ik de schrijfstijl van de auteur even wennen vind aan het begin. Eenmaal gewend na een paar hoofdstukken, leest het wel vlot door. In haar nawoord stelt Kathleen Glasgow zich ook open over haar eigen leven, waaruit blijkt dat het niet volledig is gebaseerd op fictieve feiten. Mooi! Tijd om haar bestseller Girl in pieces opnieuw een kans te geven.

Rating: 5/5.