Een verhaal met een heerlijke winterse sfeer!

Het boek Winterplein is een vervolg op de gebeurtenissen van Oktoberlaan. Dat boek heb ik zelf nog niet gelezen, maar dat is – voor mijn gevoel – ook niet per se nodig. Ik kon het verhaal goed volgen, ondanks dat ik wat voorkennis miste rondom het vriendinnendrama. Nu ik dit boek uit heb, wil ik het liefst wel meteen aan Oktoberlaan beginnen, want het verhaal was zo fijn geschreven dat ik graag meer wil lezen over deze vriendinnen.

Lotta heeft na alle gebeurtenissen totaal geen idee meer van haar toekomstbeeld. Ze haalt geen plezier meer uit haar passie voor fotografie, heeft haar woonplaats verlaten om weer bij haar ouders te gaan wonen en zit zonder baan of eigen auto. Ze besluit in te gaan op een tijdelijke vacature: het fotograferen van Ollie, een sneeuwpop in een attractiepark. Zeg maar ja tegen gillende, duwende kinderen en ouders die hen niet meer onder controle krijgen. Zeg ook maar ja tegen iets wat er echt toe doet: een prachtige – bijna magische – sfeer, fijne collega’s en misschien een iets te aantrekkelijke baas. Met een ring om zijn vinger, dat dan weer wel. Dit verhaal beschikt zelfs over een eigen kerstman, iemand met wijs advies en die dromen laat uitkomen. Hij komt alleen niet met een witte baard en een kerstmuts, maar met een strakke panterbroek. Moet kunnen, niet?

Dat laatste kan misschien wat onrealistisch aanvoelen, maar ik vind het een leuke (én originele) wending geven aan het verhaal. Zo krijgen we als lezer niet alleen een beeld van de hoofdpersonages, maar ook van de collega’s. Ik had hier wel verwacht dat hun POV in de ik-vorm geschreven zou zijn, maar ze stonden in de derde persoon. Ook prima!

Het is een sterke keuze van de auteur om de nadruk niet te leggen op een zoetsappig liefdesverhaal. Iedere collega, hoe vrolijk ze ook lijken, draagt vanbinnen een bepaalde onzekerheid of worsteling en die krijgen allemaal een plek in het verhaal. Hoewel het volgen van meerdere POV’s misschien verwarrend lijkt, voert de auteur dit op zo’n natuurlijke manier uit dat het makkelijk te volgen is. Ze worden ook zeker niet vergeten in de epiloog. Gelukkig maar!

Ik ben in ieder geval dol op winterse verhalen, want die sfeer is gewoon jaloersmakend. Dit weet de auteur, Sandra Konst, dan ook perfect neer te zetten. Ik zie het knusse plein helemaal voor me, maar ook de wilde achtbanen, de themarestaurants, gekke cocktails, … . Gelukkig woon ik niet zo ver van de Efteling en ga ik binnenkort maar een dagje uit plannen om me even zoals Lotta te voelen.

Oh ja, bijna vergeten: het mysterie! Lotta krijgt ook vervelende berichtjes van een anonieme afzender. Het is een klein onderdeel van het verhaal en voor mij niet bijzonder spannend, maar wel een leuke toevoeging!

Rating: 4/5.