Een kwetsbaar, hartverscheurend én indrukwekkend verhaal!

Hebben jullie ooit meegemaakt dat een vervolg nóg beter is dan het eerste deel? Nee? Ik ook niet. Tot nu.

In The way I am now worden we opnieuw meegenomen in het leven van Eden, die nog altijd de gevolgen draagt van wat haar is overkomen. Haar ‘wilde’ periode ligt inmiddels achter haar, maar de nasleep blijft zwaar en het licht aan het einde van de tunnel lijkt nog ver weg. Gelukkig kruist haar pad opnieuw dat van Josh, degene die haar laat zien dat herstel niet lineair hoeft te zijn.

De auteur weet een jaloersmakende liefde te omschrijven, vol kracht en kwetsbaarheid. Het toont een liefde tussen twee jonge mensen die zo onwijs dol op elkaar zijn, zelfs wanneer de wereld om hen heen donker en ingewikkeld voelt. Ze vallen – opnieuw – als een blok voor elkaar, maar soms vraagt liefde juist om afstand en tijd om zich op de juiste manier te ontwikkelen. Dat maakt deze les alleen maar pijnlijker en realistischer. Toch voelt hun liefde geen moment geforceerd. Het is speels, puur en vooral respectvol. Een liefde die laat zien hoe het ook kan. Ik hoop oprecht dat iedereen in het echte leven een Josh vindt.

Ondanks dat ik dit een van de mooiste liefdesverhalen vind, weten we allemaal al op voorhand dat Josh niet haar reddende engel is. Ook dat is helemaal oké. Het draait niet om hem of de liefde, maar om Eden. Zij is het middelpunt van haar eigen verhaal. Zij moet de kracht vinden om door te gaan, om mensen (terug) binnen te laten, om voor zichzelf op te komen en om haar eigen weg te bepalen. Hierdoor gaat het verhaal over veel meer dan alleen het herstellen van en leren leven met een traumatische ervaring. Het gaat ook over het terugvinden van verloren vriendschappen en familie, het openstaan voor elkaars verleden en het geven van tweede – of zelfs derde en vierde – kansen. Het leven is niet altijd mooi, maar liefde houdt ons overeind. Elke dag opnieuw. We zijn het waard.

Eigenlijk heeft het boek me volledig door elkaar geschud en me elke mogelijke emotie laten voelen. Het ene moment geniet ik van een luchtige college romance. het volgende moment bevind ik me in een rechtszaal. Die hoofdstukken vond ik erg intens om te lezen en raakte me alsof ik er daadwerkelijk bij was. Een enorme brok in mijn keel door de oneerlijkheid, de machtsmisbruik, … . Walgelijk, maar des te realistischer.

Naar het einde toe, was er wel een bepaalde gebeurtenis die me doodsangst aanjoeg. Deze wending had het verhaal voor mij volledig kunnen verpesten, maar gelukkig(!) gebeurde dat niet. We – of beter gezegd Eden – krijgen een gelukkig einde, al blijft één vraag onbeantwoord. Misschien is dat juist niet waar het verhaal uiteindelijk om draait en dat is ook wat het zo indrukwekkend maakt.

Dit boek blijft nog lang bij me en hoort zeker in mijn favorieten van 2025.

Rating: 5/5.