Een spannend YA-horror verhaal met een bovennatuurlijke twist!

Meryle, het hoofdpersonage, groeit op in verschillende pleeggezinnen. Huis in, huis uit. Nooit vindt ze een plek waar ze zich echt thuis voelt, waar ze gewoon gelukkig kan zijn. Op haar achttiende lijkt alles eindelijk te veranderen. Een nieuw gezin meldt zich aan en Meryle verhuist naar Swanville. Alles lijkt eindelijk goed te gaan, misschien zelfs wel iets te goed.. Tot hij opduikt. Hij zal haar altijd vinden. Stemmen fluisteren haar naam. Een schim zonder gezicht duikt op in haar dromen, maar ook daarbuiten. Hij wil haar en overal waar hij komt, vloeit bloed. Maar wat is de waarheid achter haar verleden?

Meryle’s leven in pleeggezinnen laat een realistisch en tegelijkertijd pijnlijk beeld zien van een jeugd zonder houvast. Dit resulteert in een verhaal dat raakt. Je voelt haar kwetsbaarheid en haar verlangen om gezien te worden, wat maakt dat je langzaam een band opbouwt met het personage. Meryle is zonder twijfel mijn favoriete personage en ik zal haar nog lang meedragen in mijn gedachten. Hoe blij was ik dan ook dat ze bij de familie Bell terechtkwam: twee warme ouders – waarvan de vader ook nog eens fantastisch kan koken – en een dochter die gelukkig helemaal openstond voor een nieuw gezinslid. Ze durfde eindelijk te hopen op een fijne toekomst met een familie, vrienden en misschien een relatie. Tot hij..

Ik moet bekennen dat ik verliefd werd op de buitenkant van dit boek, maar ik ben ontzettend blij dat ik nu ook kan zeggen dat de binnenkant er totaal niet aan onderdoet. Manon Visser schrijft een prachtig, meeslepend verhaal dat verdergaat dan het horrorgenre. Ik ben al vanaf jongs af aan een echte horrorfanaat en daarom is het verhaal voor mij - tevens als volwassene - niet echt eng, maar de spanning is wel perfect opgebouwd. Het blijft eigenlijk gedurende het hele verhaal aanwezig, maar het allermooiste vind ik de sterke emotie en verborgen boodschappen: het vechten voor jezelf, het beschermen van mensen van wie je houdt en het durven volgen van je eigen pad. Hoe moeilijk dat ook is. Dit was mijn eerste verhaal van deze auteur, maar ik ben nu al klaar voor meer. Haar schrijfstijl vond ik namelijk erg fijn en naar het einde toe zelfs bijna poëtisch. Het einde.. Daar wil ik eigenlijk niet over praten. Ik vond het vreselijk, maar dat ligt niet aan de auteur. Ik had gehoopt op een einde dat misschien te mooi was om waar te zijn..

Uiteindelijk heb ik het boek in twee dagen uitgelezen. De gebeurtenissen waren spannend en interessant, met verschillende plotwendingen die ik niet had verwacht. De omgeving werd ook op zo’n manier beschreven dat ik hem meteen voor me zag. Heerlijk wanneer een boek dat met je doet, al is dat bij deze genres niet altijd een feest!

Het is nu in ieder geval hét moment om dit boek te lezen, want de herfstavonden zijn begonnen. Het wordt vroeg donker, de wind giert door de bomen en wat spanning mag dan best. Geen nachtmerries, beloofd. Je gaat gerust kunnen slapen zonder ’s nachts onder het bed te kijken. Hoop ik.

Rating: 5/5.