Crimson Peak hijgt niet in je nek

Crimson Peak heet het boek behorend bij de gelijknamige horrorfilm. Net als bij zijn televisieserie The Strain (De Meester), heeft Guillermo Del Toro het filmscenario geschreven. Het schrijven van de bijbehorende boeken laat hij over aan gastschrijvers. En dit keer is dat Nancy Holder, bekend vanwege haar boeken over Buffy the Vampire Slayer.

Anders dan je wellicht zou verwachten heeft Holder er geen heuse horrorroman van gemaakt. Weliswaar eindigt het boek in scènes vol bloed en geweld, maar het gaat vooral om de romantische en mysterieuze opbouw naar dit macabere eind. Met dit vlot en onderhoudend geschreven boek weet de schrijfster de aandacht van de lezer zeker vast te houden. Vooral voor wie houdt van Victoriaanse drama’s is dit een aanrader. Aan echte spanning ontbreekt het echter: Crimson Peak ademt wel, maar hijgt niet in je nek.  

Het boek verhaalt over Edith, dochter van een rijke Amerikaanse ingenieur. In het jaar 1886 is haar moeder overleden en als tiener heeft ze haar geest gezien. Deze waarschuwt haar nooit of te nimmer naar Crimson Peak te gaan. Geesten bestaan niet dus maakt zij zichzelf wijs dat het droombeelden zijn. Wanneer ze een volwassen vrouw is, bezig met het schrijven van haar debuutroman, krijgt ze weer zo’n esoterische ervaring.  

Dol als ze is op schrijfsters Mary Shelley en Jane Austen, bekijkt ze de wereld met romantische schrijversogen. Ze wordt verliefd op een mysterieuze maar charmante Engelse Baronet die met zijn zus Lucy in Amerika is om fondsen te werven. Na de plotselinge dood van haar vader trouwt ze deze edele en ze vertrekken halsoverkop naar Engeland. Daar ziet ze steeds meer schaduwen en geesten. Als Ediths hondje kwispelend naast haar staat komt het balletje van de hond bijvoorbeeld uit het niets aanstuiteren. Zelfs nu wil ze de realiteit niet onder ogen zien. Het is moeilijk te geloven dat ze blijft ontkennen. Pas nadat ze erachter komt dat het landgoed waar ze woont Crimson Peak genoemd wordt, raakt Edith er langzaam van overtuigd dat ze daadwerkelijk geesten ziet. Vanaf dit moment ontspint de plot zich verder, eindigend in een dramatische climax, die verrassend genoeg al is ingeluid in de gewelddadig spannende proloog.  

De proloog wekt de verwachting dat de rest van het boek ook zo spannend zal zijn. Maar niets is minder waar. Het boek lijkt meer op een roman van Jane Eyre dan op een pure horrorroman. Juist de verliefdheid en het verlangen naar haar man voeren de hoofdtoon.  

Ediths verliefdheid geeft de sfeer van de Victoriaanse Tijd weer. Aan de ene kant is ze ietwat dweperig en aan de andere kant komt haar verliefdheid ietwat afstandelijk over, wat past bij de bekende Victoriaanse preutsheid en ingetogenheid. De bij dit tijdperk horende hang naar het macabere blijkt uit Lucy’s excentrieke hobby. Lucy is dol op motten, voornamelijk zwarte, ‘die van die mooie vlinders eten’. Ze doodt ze en prikt ze op voor haar verzameling. Deze fascinatie geeft voeding aan de suspense en dat geldt ook voor het donkere en vervallen huis van de Baronet, dat vergeven is van motten en geesten. Dit 'ademende' huis ‘kijkt toe en verlustigt zich’. In de trailer van de bijbehorende film is dit een belangrijke en spannende scène. Maar in het boek komt het huis niet werkelijk dreigend over. Het heeft eerder iets desolaats. In deze omgeving komt het verhaal uiteindelijk tot zijn dramatisch romantisch hoogtepunt.  

Al met al is het boek wel vermakelijk, af en toe romantisch en ietwat macaber. Het is zeker onderhoudend en dramatisch.