Aangrijpend onderwerp, toch geen aanrader

Ruim een jaar geleden verloren Angus en Sarah hun dochter Lydia door een tragisch ongeval. Nu krijgen ze de kans om naar een erg afgelegen Schots eiland te verhuizen. Een kans die ze dan ook graag nemen, in de hoop een nieuw leven te kunnen beginnen. Maar dan begint Kristie, Lydia's tweelingzus zich raar te gedragen... Opeens is het niet meer duidelijk welke dochter nu eigenlijk is gestorven. En wat is er nu precies gebeurd op deze fatale dag? Is het wel mogelijk om hun verwoeste levens weer op te pakken?

S.K. Tremayne is het pseudoniem van een Londense schrijver. Volgens Wikipedia zou het gaan om schrijver en journalist Sean Thomas. Onder een anders pseudoniem - Tom Knox - schreef hij ook archeologische en religieuze thrillers.

Ooit leken ze het perfecte gezin, de familie Moorcroft: gelukkig getrouwd, 2 beeldschone identieke dochters en een leuke hond. Maar die idylle wordt bruut verstoord als een van de meisjes een dodelijk ongeval krijgt. Hoe kan je dan als familie weer verdergaan? En wat speelde er zich allemaal af onder het oppervlak?

IJstweeling is een psychologische thriller die je niet onberoerd laat. Geen verdriet dat groter is dan dat van een ouder die een kind verliest. Het wordt mooi in beeld gebracht, je voelt de pijn van beide ouders en van de achtergebleven dochter. Verder is de zinsbouw en het taalgebruik echter niet geweldig. Misschien gaat er een deel verloren bij de vertaling, maar nu doet het met momenten erg simpel aan. Omdat het verhaal veel vaart kent is dat niet zo'n probleem, maar het drukt toch enigszins het leesplezier.

Het verhaal zelf kent heel veel wendingen en de nodige mystiek, wat ervoor zorgt dat je gespannen door blijft lezen. Als je er verder over gaat nadenken, zitten er echter hier en daar gaten. Het lijkt alsof S.K. Tremayne het vooral belangrijk vindt om de lezer regelmatig op het verkeerde been te zetten en hierbij minder kijkt of het allemaal wel helemaal past.

De ontknoping van IJstweeling komt vrij koud op je dak vallen. Het is de zoveelste wending, dus redelijk onverwacht te noemen. De epiloog - die zich een half jaar later afspeelt - knoopt nog wat eindjes aan elkaar, maar laat je toch achter met de nodige vragen, die je zelf kan / moet invullen. Of dit een nadeel is, hangt natuurlijk af van je persoonlijke voorkeur.

Al met al is IJstweeling best een mooi boek om te lezen, maar je moet wel voorbij de foutjes en met momenten ongeloofwaardige stukken kijken. Zelf zou ik het boek dan ook niet zo heel snel aanraden, er zijn veel te veel boeken die stukken beter (geschreven) zijn.