Olivier Mak-Bouchard - Het lied van de mistral

Frankrijk - Provence - de Luberon. Dit zijn de gebieden waar het verhaal zich afspeelt. De laatste twee zijn de streken waar nog vele mythen en legendes rondgaan en tradities en folklore de boventoon voeren. De belangrijkste mythische rol in het boek is weggelegd voor de berggod Vintur en zijn zoon Mistral, god van de wind. Elk hoofdstuk begint met een citaat - soms geschiedkundig, soms filosofisch, soms een volkswijsheid - dat inleidt wat volgt.

De ik-verteller is een 35-jarige administratief medewerker op een middelbare school waar hij zich doodverveelt. Hij had archeologie willen studeren, maar het is er nooit van gekomen. Een dromer met een grote verbeelding. Een beetje de antiheld, lastige dingen ontwijkt hij. Getrouwd met Blanche, geen kinderen, wel een dierbare kat die de Huzaar genoemd wordt. Dit vanwege zijn witte vacht en 4 zwarte poten. De huzaar heeft geen duidelijke rol, maar is in het hele verhaal sterk aanwezig.

De verhaallijn: eind november in een stormachtige nacht stort een helling in op het terrein van de oudere buurman, meneer Sécaillat. Deze roept de hulp in van de verteller en zij ontdekken in de blootgekomen lagen mysterieuze aardewerken scherven. De archeoloog in de verteller wordt wakker en hij haalt Sécaillat over om de vondsten niet te melden, maar samen verder te graven. Ze riskeren hiermee boetes en zelfs gevangenisstraf. Vervolgens vinden ze meer scherven die Secaillat aan elkaar weet te lijmen. De verteller vindt uit dat het gaat om toutouro’s, een soort hoorns waarmee de vroegste bevolking de god Mistral mild stemden als hij het te bont maakte. Uiteindelijk stuitten ze, in een nog diepere laag, op een gebeeldhouwd vrouwenhoofd in de rotswand. Haar mond is rond en open en zij blijkt een bron te zijn. Het water is warm en sterk ijzerhoudend, zelfs, blijkt later, geneeskrachtig. Sécaillat bouwt er een stenen wand omheen en Blance en de verteller baden erin. Maar met de moderne methoden van luchtfotografie wordt de bron ontdekt en een bezoek door het kadaster aangekondigd. Ondanks felle weerstand van de verteller neemt de boer drastische maatregelen om aan te tonen dat het water alleen voor zijn kersenboomgaard is.

Tot hier is de verhaallijn tamelijk eenduidig, bij vlagen spannend. Maar gaandeweg dijt deze steeds meer uit; werkelijkheid en mythen raken zo verweven, dat de verteller zich ermee gaat vereenzelvigen. Met het openleggen van de oerbron worden ook oude goden wakker en mythen levend. Natuur, goden, dieren en mensen werken alle samen op hun weg naar een vlammende climax. De taal van de schrijver houdt hiermee gelijke tred: beeldend, lyrisch, prachtige natuurbeschrijvingen, krachtiger zelfs door de aangenaam droge, heldere stijl.
Een aanrader!