Raynor Winn - De wilde stilte

Dit boek volgt op Het Zoutpad, het boek dat ik een paar jaar geleden geboeid las. Toen was ik zowel verrast als bewonderend, en geloofde ik bijna niet wat ik las. Verrassing, bewondering en ongeloof bleven nu achterwege, de geboeidheid bleef. In De Wilde Stilte lezen we over het leven van het echtpaar NA het South West Coast Path, over hun verblijf in een stukje van de kerk in het dorp Polruan, en over hoe het boek over de wandeltocht er komt. En dan komt de spontane vraag van een zakenman uit de Londense City om zijn verwaarloosde boerderij nieuw, en vooral natuurlijk, leven in te blazen. Door dit alles heen worstelt Ray, na de desastreuze ervaringen die het echtpaar dwongen huis en haard op te geven, met een diep wantrouwen aangaande mensen. Moth’ ziekte CBD leek overwonnen door de lichamelijke inspanningen tijdens hun wandeltocht, maar keert terug in het weinig beweeglijke leven dat ze nu leiden. Ze gaan het avontuur met de boerderij aan. Eind augustus, na bergen werk verzet te hebben, raakt Ray ervan overtuigd dat ze voor het welzijn van Moth opnieuw moeten gaan wandelen. Ze vragen een bevriend echtpaar om hun te vergezellen. De keuze valt op IJsland. De beschrijving van deze tocht beslaat hooguit een kwart van het boek, maar boeide me (weer) het meest. Raynor Winn blijft de onbetwiste meester in het beschrijven van de natuur, het dierenleven, de krachten tussen hemel en aarde en, vooral, de plaats daarin van de mens. Van de wandeltocht ‘De Laugavegur Trail’ stak ik veel op over de barre, geologische gesteldheid van IJsland en van de huidige (onrustbarende) invloed op milieu en klimaat. Raynor Winn valt ook wel in herhalingen, haar bespiegelingen kunnen wat wijdlopig zijn, soms wordt ze wat ‘zeurderig’, maar door haar poëtische, originele en verrassend gevarieerde taalgebruik nam ik dat voor lief.