Onder de sterren – Een warme roadtrip vol veerkracht en verbondenheid

Titel: Onder de sterren
Oorspronkelijke titel : Il est grand temps de rallumer les étoiles
Auteur: Virginie Grimaldi
Uitgeverij: Oceaan
Serie:/
Publicatiedatum: 22/05/2025
ISBN: 978 90 468 3367 4 (boek)
Aantal bladzijden: 315
Vertaling: Aniek Njiokiktjien en Renate Hagenouw

Onder de sterren is een warme, ontroerende roman van de Franse bestsellerauteur Virginie Grimaldi. Het boek werd uit het Frans vertaald door Aniek Njiokiktjien en Renate Hagenouw, en is verschenen bij Uitgeverij Oceaan, die ik graag wil bedanken voor het recensie-exemplaar.
Grimaldi weet als geen ander hoe ze zware thema’s op een toegankelijke, hoopvolle manier kan brengen, met een mix van diepgang, humor en herkenbare emoties. In deze roman neemt ze de lezer mee op een impulsieve roadtrip naar het noorden, die evenzeer een innerlijke reis is. Was dit het moment om haar schulden af te betalen, of om een nieuw pad in te slaan? Onder de sterren is een verhaal over opnieuw beginnen, over verlies en liefde, maar vooral over de kracht van familiebanden, zelfs als die onder druk staan.

Virginie Grimaldi (1977) is een Franse bestsellerauteur die geliefd is om haar warme, meeslepende feelgoodromans. Haar passie voor schrijven begon al op jonge leeftijd: op haar achtste schreef ze haar eerste verhaal. In 2009 startte ze de populaire blog Femme Sweet Femme, waarin ze onder het pseudoniem "Ginie" met veel humor het dagelijks leven beschreef. Die blog groeide uit tot een groot succes en betekende de start van haar schrijverscarrière.
In 2015 verscheen haar debuutroman “Le premier jour du reste de ma vie”, die meteen een bestseller werd. Sindsdien publiceerde ze meerdere succesvolle romans zoals “Ooit zul je het begrijpen”, “Weet je nog”, “Onder de sterren” en “Wanneer onze herinneringen dansen”. Grimaldi’s boeken worden geprezen om hun toegankelijke stijl, ontroerende thema’s en de balans tussen humor en emotie. Ze weet serieuze onderwerpen op een lichte, hoopvolle manier te brengen.
In Frankrijk behoort ze al jaren tot de meest gelezen auteurs. In 2020 stond ze zelfs op de tweede plaats in de top 10 van bestverkopende romanschrijvers. Virginie Grimaldi woont met haar man en twee kinderen in de regio Bordeaux, waar ze fulltime schrijft.

Na haar ontslag ontvangt Anna een forse ontslagvergoeding. In plaats van haar torenhoge schulden af te lossen, besluit ze, aangespoord door haar eigenwijze maar wijze oma, het roer om te gooien. Ze leent het camperbusje van haar vader en vertrekt samen met haar dochters Chloé (17) en Lily (12) op een impulsieve roadtrip naar het noorden. Wat begint als een uitvlucht, groeit al snel uit tot een bijzondere reis waarin niet alleen kilometers worden afgelegd, maar ook innerlijke afstanden worden overbrugd.
Anna houdt zielsveel van haar kinderen, maar door jaren van hard werken en mentale overbelasting is hun onderlinge band verwaterd. Deze reis is een poging tot herstel, een laatste kans om elkaar terug te vinden voordat het te laat is. Elk gezinslid draagt zijn eigen ballast met zich mee: Anna kampt met paniekaanvallen en onverwerkt verlies, Chloé voelt zich verantwoordelijk voor alles en iedereen en worstelt met haar eenzaamheid, terwijl Lily, ontwapenend en fantasierijk, haar eigen wereldje creëert in een schrift dat ze “Marcel” noemt.
Wat deze roman bijzonder maakt, is de manier waarop de drie perspectieven met elkaar verweven zijn. Anna’s hoofdstukken zijn gevoelig en eerlijk, Chloé’s stem klinkt via haar blogs scherp en pijnlijk herkenbaar, terwijl Lily’s dagboekfragmenten op een speelse en hartverwarmende manier lucht brengen. Hierdoor ontstaat een gelaagd beeld van een gezin dat, ondanks de verschillen, naar elkaar blijft reiken.
Tijdens hun reis ontmoeten ze kleurrijke figuren, trekken ze langs adembenemende landschappen en beleven ze kleine én grote avonturen. Gaandeweg ontstaat er ruimte voor openheid, voor troost, en voor nieuwe verbindingen. Oude wonden worden voorzichtig aangeraakt, maar er is ook plaats voor humor, warmte en het onverwachte.

Virginie Grimaldi heeft een sterk talent voor het creëren van levensechte, gelaagde personages die je als lezer meteen in je hart sluit. In Onder de sterren draait alles om de drie vrouwen van verschillende generaties: moeder Anna en haar dochters Chloé en Lily. Elk van hen heeft een unieke stem, en samen vormen ze een dynamisch geheel waarin onderlinge spanningen, maar ook diepe verbondenheid voelbaar zijn.
Anna, begin veertig, is een moeder die zichzelf onderweg is kwijtgeraakt. Ze is jarenlang opgeslokt door werk, zorgen en mentale overbelasting, wat haar relatie met haar dochters heeft verzwakt. Nu probeert ze hen te herontdekken, en zichzelf, in de ruimte van de reis. Haar paniekaanvallen, schuldgevoel en verlangen naar herstel worden met nuance en empathie neergezet. Ze is geen perfecte moeder, maar juist daardoor zo menselijk en herkenbaar. 
Chloé, de oudste dochter van zeventien, zit gevangen tussen volwassen worden en kind willen blijven. Ze voelt zich vaak overbodig, alleen, en veel te verantwoordelijk. Haar scherpe observaties en emotionele openheid komen naar voren in haar blogposts, die als losse fragmenten in het verhaal zijn verweven. Ze schrijft alsof ze écht gehoord wil worden, en haar woorden raken. De strijd tussen haar verlangen naar onafhankelijkheid en haar hunkering naar geborgenheid is invoelbaar én geloofwaardig.
Lily, twaalf jaar, is de zonnestraal van het verhaal. Ze kijkt met verwondering naar de wereld en vangt haar indrukken in dagboekaantekeningen in een schrift die ze de naam “Marcel” heeft. Haar fragmenten zitten vol fantasie, humor en kinderlijke logica, wat een verfrissend contrast vormt met de zwaardere thema’s. Maar ook bij Lily voel je dat er iets broeit onder de oppervlakte – ze is niet zo zorgeloos als ze lijkt, en haar vrolijkheid is soms een beschermlaag.
Samen vormen deze drie stemmen een mozaïek van perspectieven waarin thema’s als verlies, kwetsbaarheid, verlangen naar verbinding en veerkracht centraal staan. Het is hun interactie, hun botsingen én toenaderingen, die het boek zo rijk en ontroerend maken.

De schrijfstijl van Onder de sterren is toegankelijk en emotioneel zonder zwaar te worden. Virginie Grimaldi schrijft met een zachte pen, vol mededogen voor haar personages. Ze hanteert een mozaïekstructuur: elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van Anna, Chloé of Lily, waarbij hun naam telkens het hoofdstuk opent. Die afwisseling in perspectief zorgt niet alleen voor ritme en variatie, maar ook voor een intiem inkijkje in hun binnenwereld. Door de korte hoofdstukken leest het boek vlot, bijna episodisch – alsof je door dagboekfragmenten of blogposts bladert.
Op het omslag prijkt een sticker: voor de lezers van Al het blauw van de hemel. En inderdaad, er zijn duidelijke parallellen: een thematisch hart rond verlies en genezing, de roadtrip als metafoor voor een innerlijke reis, en een sterke nadruk op emoties en menselijke verbondenheid. Toch voelt Onder de sterren luchtiger aan. De pijn is er, maar wordt verzacht met humor, warmte en lichte momenten. Het is een roman die wil troosten, eerder dan confronteren.
Deze roman is dan ook ideaal voor wie houdt van intieme verhalen over familie, veerkracht en persoonlijke groei. Lezers van Lucinda Riley, Agnès Ledig of Mélissa Da Costa – van wie wereldwijd meer dan een miljoen boeken zijn verkocht – zullen zich hier zeker thuis voelen. Onder de sterren mikt niet op dramatische wendingen of groots effect, maar kiest voor zachtheid, herkenbaarheid en gelaagde emotie. Voor sommigen zal dat precies de juiste toon zijn.
Toch had ik bij het lezen lang het gevoel: waarom is dit nu zo geliefd? Waarom spreekt het zovelen aan? Ik heb het boek al talloze keren in handen gehad in de boekhandel, twijfelend, bladerend, en telkens weer teruggelegd. Pas halverwege, heel geleidelijk, begon het me te raken. Niet met de overrompelende kracht van een onvergetelijk verhaal, maar eerder als een trage, zachte golf. En misschien is het juist dát wat veel lezers aanspreekt.

Onder de sterren is een warme, herkenbare roman over opnieuw beginnen, familiebanden en jezelf hervinden. Virginie Grimaldi weet zware thema’s op een toegankelijke manier te brengen, met een mix van humor, ontroering en fijne, korte hoofdstukken waarin elk personage zijn eigen stem krijgt.
Toch moet ik eerlijk zeggen dat het me niet volledig wist te betoveren. Ik bleef lang wachten op dat wauw-gevoel, dat moment waarop je helemaal wordt meegezogen in een verhaal, maar dat kwam voor mij pas laat. En ook toen bleef het wat veilig aanvoelen. Misschien had ik er gewoon iets meer van verwacht.
Ben je fan van Al het blauw van de hemel? Dan is de kans groot dat dit boek je ook weet te raken, het wordt niet voor niets op de kaft aangeraden. Hou je van emotionele feelgood met een serieuze onderlaag en goed uitgewerkte personages, dan is dit er zeker eentje om op je lijstje te zetten.
Voor mij goed voor 3,5 sterren.