Erg mooi, maar zo nu en dan te taai voor mij

In ‘Van wie ze waren’ maken we kennis met Irene, een Française die getrouwd is met een Duitse man, samen hebben ze een zoon Hanno. Helaas loopt het huwelijk op de klippen, mede door haar werkzaamheden voor het International Tracing Service in Arolsen (Duitsland). Een internationaal archief- en documentatiecentrum dat vlak na de tweede wereldoorlog is opgericht. Vanuit daar wordt geprobeerd om de achtergebleven voorwerpen uit de concentratiekampen terug te geven aan de rechtmatige eigenaren of nabestaanden.

Zelf heb ik dit boek met een dubbel gevoel gelezen. Aan de ene kant trokken de verhalen over de voorwerpen en de zoektocht naar de nabestaanden me enorm. Aan de andere kant vond ik het verhaal zo nu en dan wat taai, waardoor ik regelmatig niet lekker in het verhaal zat.

Je leest het verhaal vanuit Irene. Zij is een hardwerkende, plichtsgetrouwe en gevoelige vrouw. Iemand die alles op alles zet om de achtergebleven voorwerpen terug te brengen naar de nabestaanden/familie. Aan de objecten hing vaak een mooi en ontroerend verhaal, dat met veel gevoel op de lezer werd overgebracht. Zo was er een grote zoektocht rondom een pierrot (pop), iets relatiefs kleins…….totdat je las wat dit item betekende voor de nabestaanden. De auteur laat je met dit boek feilloos zien en voelen dat de oorlog niet afgelopen was na de bevrijding. Iets wat wij ons heden ten dage mogelijk te weinig realiseren. Het is zeker een mooi verhaal, maar misschien niet helemaal passend bij mij.

Bedankt Ambo Anthos dat ik dit boek vooruit mocht lezen. Verkrijgbaar vanaf 9 april in de (online) boekhandel.