Pakt je vast en laat je niet meer los

Willen de wolven Runa iets vertellen?

Wanneer Runa naar school fietst en valt, heeft ze het gevoel dat ze bekeken wordt. Als ze ziet wat het is, kan ze het niet geloven. Het is vast niet echt. Ze zou het graag uitzoeken, maar ze kan niet weer te laat komen. Ook al haat Runa haar school, ze moet opschieten.

Dan moeten Runa, haar zus Isa en haar moeder plotsklaps naar Italië, omdat haar Nonna (oma) gevallen is. Runa kan haar geluk niet op. Eindelijk weg van die rotschool en de pesterijen. Natuurlijk vindt ze het rot voor Nonna, maar bij Nonna voelt Runa zich pas echt thuis.

“Runa kon niet dieper het bos in kijken. Toch had ze iets gezien. Of iets had haar gezien. Ze keek nog eens. En toen zag ze het. Het bevond zich rechts van haar, op nog geen twee meter afstand, aan de overkant van de greppel, tussen de struiken. Een paar lichtgevende ogen, die haar aankeken.” Barbara Jurgens

Als de zus van Runa na een dagje skiën niet thuiskomt, wordt het bezoek aan Nonna ineens een stuk minder leuk. Na de verdwijning van Isa stapelen de vreemde gebeurtenissen zich op. Gebeurtenissen die de nabije toekomst van Runa compleet zullen veranderen.

De Wolventemmer van Barbara Jurgens is een verhaal dat je vanaf de eerste bladzijde in zijn greep heeft.

Het verhaal draait om Runa. Een lief en bijzonder meisje, dat je direct weet te veroveren. Thuis in Nederland wordt ze gepest. Dat maakt haar boos en verdrietig. Maar bij haar oma in Italië bloeit ze helemaal op.

In de loop van het verhaal komt Runa erachter, dat ze zich eigenlijk altijd een buitenbeentje heeft gevoeld. Ze ontdekt waarom ze altijd het gevoel heeft gehad, dat ze er niet helemaal bij hoorde. Nu ze dat weet, kan ze zich er bij neerleggen en maakt het haar sterker. De auteur heeft deze groei, subtiel en voelbaar verwoord.

Barbara Jurgens legt heel mooi vast, hoe verschillend mensen kunnen reageren wanneer er iets ergs gebeurt. Binnen de familie van Runa gaat iedereen daar anders mee om. Ze geven elkaar de ruimte, om dit op hun eigen manier te doen. Ik genoot vooral van het feit dat Runa blijft vechten om haar verdwenen zus te vinden. Dat is zowel sterk als ontroerend.

De wolven spelen een grote rol in het verhaal. Runa voelt een verbinding die ze niet direct snapt. Maar niet iedereen heeft het beste voor met de wolven. Als dierenliefhebber raakt de band tussen mens en dier mij altijd. En voel ik afschuw wanneer mensen niet goed met ze omgaan. De Wolventemmer speelt heel goed in op deze gevoelens, wat maakt dat je als lezer verbonden raakt met het verhaal.

Barbara Jurgens heeft met De Wolventemmer een verhaal geschreven dat je meeneemt en je vasthoudt. Gelukkig kan ik gelijk verder in het tweede deel van de serie. Ik geef dit prachtige boek heel graag 5 sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com