Mooie momenten maar een gemis aan spanning en evolutie in het verhaal

Clairy Polak is een Nederlandse journaliste die met "Voorbij, voorbij" haar debuut heeft geschreven.

"Voorbij, voorbij" vertelt het verhaal van Judith en Leo. Leo heeft enkele jaren geleden de diagnose van Alzheimer gekregen. Hij probeert hier luchtig mee om te gaan maar voor Judith is dit toch een bittere pil.
Leo begint herinneringen van vroeger op te schrijven; zijn jeugd, eerste werkervaring, ... .
Het ene moment wordt je meegezogen in het nostalgische verhaal van Leo in het verleden. Dit wordt eerder oppervlakkig omschreven. Het andere moment volg je Judith in het heden. Zij wordt verteerd door schuldgevoelens. Boordevol twijfels en angsten voel je de emoties enorm in deze stukken. Het is aanvoelbaar dat dit autobiografisch is.

Clairy laat de misvattingen van de omgeving zien en toont aan hoe de gezondheidszorg te werk gaat. De hiaten en de prachtige kenmerken. Dit gepaard gaande met de gevoelens die dit teweegbrengt als partner en mantelzorger. Clairy is duidelijk goed geïnformeerd en spreekt wetenschappelijk onderbouwde taal m.b.t. Alzheimer en de gezondheidszorg.

De schrijfstijl is vlot maar ik mis een beetje spanning of evolutie in het verhaal. Waar gaat het verhaal naartoe? Met momenten is het wel verwarrend vanuit welk perspectief er geschreven wordt. Er is hierbij geen aankondiging of verandering van hoofdstuk. Het ene moment lees je vanuit Leo en het andere moment vanuit Judith.

De titel van het boek sprak mij niet meteen aan om het te willen lezen. Doorheen het verhaal zijn er verschillende verwijzingen naar de titel waardoor de titel toch wel bijzonder wordt.

Naar mijn gevoel is het boek niet af. Er is een plots abrupt einde. Ik had de verwachting dat het verhaal een bepaalde richting uitging maarde verschillende verhaallijnen lijken nu wat doelloos te zijn. Jammer aangezien het boek wel erg sterke momenten heeft met mooie citaten!

Judith wilde hier nog wat tegen inbrengen dat het nog wat anders was of je oude vader van 93 alzheimer kreeg of je echtgenoot van begin 70. Dat de verantwoordelijkheid anders is, omdat je niet wordt geacht dag en nacht voor een ouder te zorgen, maar wel voor je echtgenoot. Dat, als je niet meer kunt communiceren met een ouder, je niet een dagdagelijkse gesprekspartner, huisgenoot en bedgenoot mist. Dat je je een onbestorven weduwe voelt die niet aan rouwen toekomt, omdat je geen afstand kunt nemen van een geliefde die nog leeft.