De rauwe werkelijkheid

Op de cover van Verwachting liggen drie jonge vrouwen in het gras. De roze kauwgumbel benadrukt de vrolijkheid die van het tafereel uitgaat. Op basis daarvan denk je een optimistische feelgood over de kracht van vriendschap in handen te hebben. Anna Hope lost die verwachting niet in, maar biedt de lezer een interessant alternatief. 

De roman begint bruisend met drie jonge vriendinnen die het leven vieren:

'Een groot deel van hun leven ligt nog voor hen. Ze hebben fouten gemaakt, maar geen noodlottige. Ze zijn niet heel jong meer, maar voelen zich nog niet oud. Het leven is nog kneedbaar en vol mogelijkheden. Alles ligt nog open. Ze hebben nog tijd om te worden wie ze later willen zijn.'

Maar de tijd gaat snel en voor ze het goed en wel beseffen, gooit de werkelijkheid hun dromen aan diggelen. Hier wijkt Hope af van het bekende pad en biedt een behoorlijk pessimistisch beeld van het volwassen leven, waarbij het gras altijd groener is aan de overkant. Cate is als dertiger een oververmoeide moeder die amper in staat is om haar schoonfamilie te verdragen. Hannah zou daarentegen niets liever willen dan zwanger worden. Talloze IVF-pogingen hebben zich tussen haar en haar man gewrongen en ze kan niet langer spontaan op zijn liefde reageren. Lissa is een actrice met veel bijna-rollen. Op het eerste zicht lijkt ze een onbezorgde levensgenieter, maar haar eenzaamheid en het gebrek aan een succesvolle carrière slaan kraters in haar zelfvertrouwen.

Alle drie vinden ze hun eigen problemen erger dan die van hun vriendinnen, en zijn ze jaloers op elkaars leven. Hierdoor drijven ze van elkaar af en wordt het steeds moeilijker om terug te grijpen naar het gedeelde verleden om de plooien glad te strijken. Hope ontdoet hun dialogen van franjes zodat enkel de essentie overblijft:

'"Wat erg," zegt Cate. "Je had het moeten zeggen." Haar stem klinkt dik.
"Nee," zegt Hannah. "Jij had het moeten vragen."'

Het verhaal springt heen en weer in tijd, van hun kindertijd tot hun vierenveertigste. De drie perspectieven komen afwisselend aan bod en de auteur spreekt geen oordeel uit over wie juist of fout is. Elke lezer kan op basis van eigen ervaringen een andere invulling geven, waardoor dit een interessant leesclubboek is. De opbouw zorgt echter ook voor een fragmentarisch verhaal dat diepgang en samenhang mist.

Omdat de plot nooit echt de diepte ingaat, komt het ongenoegen van de drie vriendinnen rauw binnen. Dit wordt versterkt door de heldere schrijfstijl die zo direct is dat hij meermaals aan leedvermaak doet denken. Hope maakt bovendien een gewaagde keuze met haar personages, die niet sympathiek of vriendelijk zijn – noch voor hun omgeving, noch voor zichzelf.

Verwachting gaat niet zozeer over vriendschap als wel over keuzes maken en daar de consequenties van dragen, over moederschap en verantwoordelijkheid, over vervlogen naïviteit en spontaneïteit. De lezer wordt vaak op het verkeerde been gezet en moet, net als de personages, voortdurend de verwachtingen aanpassen. Anna Hope schreef zo een roman die ideaal is voor lezers die zich graag laten verrassen.