Een zoektocht naar geluk

Chantal Straver heeft het al op vrij jonge leeftijd goed voor elkaar. Een lieve man, een goede baan en geen geldzorgen. Dit lijkt een ideaalbeeld voor velen, ook voor Chantal. Langzaam maar zeker komt ze er achter dat ze niet zo gelukkig is dan ze zichzelf doet laten geloven. Het duurt even maar uiteindelijk neemt ze de stap, durft en gaat op zoek naar die dingen die haar werkelijk voldoening geven. Wat is eigenlijk de betekenis van het woord passie? Als Chantal daar in eerste instantie geen antwoord op heeft, gaat er een belletje rinkelen.

In de overzichtelijke, korte en prettig te lezen hoofdstukken, waarbij het woord ‘blog’ direct in je opkomt, wordt de lezer geïnspireerd, verwonderd, geëmotioneerd en nieuwsgierig gemaakt. Dit is het relaas van een jonge vrouw die openhartig haar twijfels en gedachtespinsels deelt en zich daarmee kwetsbaar opstelt. Dit is ontzettend dapper en vast herkenbaar voor velen. Het voorwoord is prachtig en pakkend. Vrijwel direct gaan de radertjes draaien. Het intrigeert en nodigt uit om zo snel mogelijk het verhaal in te duiken.

Hier en daar ontbreek het in dit boek aan diepgang. Ondanks dat de lezer een duidelijk beeld krijgt van hoe het een en ander verloopt, blijven sommige aspecten vrij vlak. Uiteindelijk is het de keuze van de auteur om zichzelf op sommige vlakken niet helemaal bloot te geven, maar hier en daar wint de nieuwsgierigheid en was het bevredigend geweest voor de lezer om van een aantal zaken wat meer te weten. Daar tegenover staat dat er een aantal dingen wordt verteld die er, voor het verhaal, niet echt toe doen en die dan dus ook beter weggelaten hadden kunnen worden. Het is voor de lezer lastig die een plaats te geven in het geheel.

Toen ik eindelijk durfde is een persoonlijk boek. Zo persoonlijk zelfs dat het soms wat ongemakkelijk voelt. Dit heeft een negatieve bijklank, maar werkt voor dit verhaal sterk en positief. Je kan je hoofd niet wegdraaien en een andere kant op kijken. Struisvogelpolitiek werkt in dit geval niet. Je moet er dwars door heen.

In haar doen en laten verontschuldigt de schrijfster zichzelf vaak maar tegelijkertijd ook beslist niet. Ze beschrijft de eeuwige tweestrijd tussen gevoel en ratio. Geen enkele keer plaatst ze zichzelf in de slachtofferrol en accepteert ze de consequenties van haar daden. Ze is eerlijk en kijkt kritisch naar zichzelf, benoemt goede kanten maar schuwt ook haar minder goede kanten niet. Vrienden, kennissen en familie hebben een rol in het boek, maar de schrijver blijft discreet en hangt geen vuile was buiten. Het is geen klaagzang, maar ook geen lofrede. Er hangt dan ook geen conclusie aan vast. Het leven van Chantal is een ontdekkingsreis waarvan het einde nog niet in zicht is. 

Na het lezen van dit boek zullen hier en daar ongetwijfeld wenkbrauwen omhooggaan als een teken van zelfreflectie. Dit verhaal laat de lezer niet onberoerd, schudt wakker en blijft nog een tijdje nagalmen.