Geslaagde mengeling van sérieux en humor

Favoriete dochter van Morgan Dick, vertaald door Els van Son, gaat over twee jonge vrouwen. Aan de ene kant is er Mickey die als kind door haar vader in de steek gelaten is. Ze worstelt met zichzelf en met alcoholisme. Plots krijgt ze een grote erfenis in haar schoot geworpen, maar haar vader heeft in zijn testament wel gestipuleerd dat ze hiervoor in therapie moet. Aan de andere kant volgen we Arlo die net haar vader verloren heeft na een lang ziekbed en verbijsterd tot de ontdekking komt dat de erfenis niet naar haar gaat, maar naar haar halfzus die ze nog nooit gezien heeft. Dan verschijnt Mickey bij haar in therapie. Hoewel het professioneel en ethisch totaal niet ok is, besluit Arlo nadat ze de link legt, om toch Mickeys therapeut te blijven.

Voor de lezer zal heel snel blijken dat geen van beide hoofdpersonages echt sympathiek is. Mickeys gedrag volgt een parcours van beschamende dieptepunten, veroorzaakt door haar alcoholisme. Arlo gaat niet alleen professioneel zwaar in de fout, maar is ook blind voor de vele fouten die haar vader begaan heeft. Beiden hebben amper vrienden. Toch slaagt de auteur erin om je te raken met observaties als ‘Mickey was niet gewend ruimte in te nemen in het hoofd van een ander.’ Ook de andere personages zijn verre van perfect, maar kennen allemaal kleine kantjes, wat het extra interessant maakt.

Gecombineerd met de zware thema’s alcoholisme en rouwverwerking zou dit een heel zwaar boek kunnen zijn, ware het niet dat het boek bol staat van de humor. Die maakt het allemaal een stuk lichter en behapbaarder.

‘Kleuterjuffen plasten nooit. Ze waren zo geëvolueerd dat ze dat stadium voorbij waren.’

Of

‘“Stop!” zei Arlo, zo fel dat haar moeders strakgetrokken botoxhoofd ervan rimpelde.’

Toch kan het boek plots weer een zin bevatten als ‘Het was zo lang geleden dat Mickey trots was geweest op zichzelf dat ze het gevoel in eerste instantie niet eens kon thuisbrengen.’ En worden we weer vlot het serieuze thema ingetrokken.

Regelmatig zit er een knap stukje taal in het boek, via een leuk gebrachte tegenstelling, een heel realistische woordenwisseling of een goede ‘show don’t tell’.

Alcoholisme is een niet te onderschatten ziekte waarbij lang niet iedereen erin slaagt om deze te overwinnen. De schrijfster slaagt erin dit realistisch te brengen. Na de epiloog vertelt ze in haar dankwoord dat het boek gebaseerd is op haar eigen worsteling met geestelijke gezondheid en de vraag of mensen echt beter kunnen worden.

Met Favoriete dochter schrijft Morgan Dick een boek dat weliswaar kan schrijnen, maar ook doordrenkt is met humor om het zware thema te verzachten. Die combinatie maakt het een aangenaam boek om te lezen.