Knap geschreven familie-epos met maatschappelijk relevant thema

Met De erfgenamen, vertaald door Gerda Baardman, schreef Anna Hope een prachtig boek. Hope woont in Sussex, Engeland, waar ook haar boek zich afspeelt. De familie Brooke woont er op een schilderachtig 240 jaar oud landgoed. De volwassen kinderen komen er bijeen samen met hun moeder voor de begrafenis van de vader Philip. Oudste dochter Frannie zet zich met hart en ziel in voor een verwilderingsproject waarbij het landgoed duurzaam beheerd wordt in de strijd tegen de klimaatopwarming. Milo, de zoon, droomt er dan weer van een luxeresort voor de superrijken op te starten op het landgoed. Allebei zijn ze ervan overtuigd dat hún visie hun vaders goedkeuring wegdroeg, wat voor spanning zorgt. De benjamin van het gezin, Isa, wil uitzoeken of de barsten in haar huwelijk gerelateerd zijn aan haar jeugdliefde op het landgoed. Moeder Grace wil na een slecht huwelijk van een halve eeuw eindelijk voor zichzelf kiezen. En vanuit Amerika komt buitenstaander Clara over. Zij komt een geheim onthullen dat alles kan vernietigen waar de familie van houdt en van droomt.

Het verhaal vertelt in vijf dagen over de dagen rond de begrafenis van Philip. Afwisselend komen vele personages aan het woord: Frannie, Grace, Rowan, Milo, Jack, Isa, Clara en Ned. Dit werkt wonderwel en zorgt niet voor verwarring. De personages worden mooi neergezet met hun achtergrond en verlangens.

De taal en beelden van het boek zijn prachtig. Regelmatig worden personages beschreven aan de hand van voltreffers van zinnen. Zo leren we over Philip ‘Iets aan die man klopte niet. (…) Als je hem met een stemvork aantikte, zou je een valse klank horen.’ En over Isa ‘Ze is dodelijk. Ze kan hem op tien meter afstand aan repen snijden. Je denkt dat het een papiersneetje is, totdat je ziet dat het een vleeswond is. Tot je merkt dat je doodbloedt.’

Het boek leest enorm vlot. Je leeft onmiddellijk mee met de personages. Een enkele keer worden die zelfs uitgewerkt in scènes die volledig doordrenkt zijn van prachtige beeldspraak. ‘Hij die had geaarzeld, hij die als eerste bij haar had kunnen zijn, was niet langer meester van zijn eigen lot en werd een ander verhaal in getrokken, kreeg een andere rol toebedeeld: die van hoveling, omstander, toeschouwer. Een leven in de schaduw van een kus die was geweest en een kus die nooit had mogen zijn. Een bloem die voortaan aan de andere kant van de muur zou bloeien.’

‘Oud worden en op zijn veranda zitten. Het licht door de bomen heen zien veranderen. De wereld nog even liefhebben. De losse draadjes afhechten voordat hij gaat.’

Het geheim dat Clara komt onthullen, zorgt voor een maatschappelijk relevant thema dat geen gemakkelijke antwoorden kent en dat de lezer verder doet nadenken. De schrijfster verwijst op het einde naar een aantal bronnen die ze hiervoor gebruikt heeft.

De erfgenamen is een meeslepend familie-epos waar de lezer van zal genieten. Zowel wie houdt van familiedynamiek, als wie graag geniet van knappe taalvondsten en krachtige beelden zal zich vanaf de eerste bladzijde kunnen verliezen in een heel fijn verhaal dat lekker lang doorgaat in dit 416 pagina’s tellende boek.