Boeiend onderwerp.

Wat een boeiend verhaal is dit!
Hoewel een verhaal? Het zijn 2 verhalen. En in beide verhalen staat hout centraal:

We leren een stukje geschiedenis over vioolbouwers. Deze geschiedenis wordt verrassend vertelt door een stuk hout. Een stuk hout, welke steeds in een andere hoedanigheid verschijnt.

Daarnaast leren we Emma kennen, die hoogleraar is in hout dateren. Een wetenschapper, die uitgaat van het principe ‘meten is weten’. Emma wordt gevraagd een aantal violen te dateren. In alle onwetendheid en eerlijkheid doet zij dit. Daarmee trekt ze een beerput open. In die beerput zit van alles: drang naar macht, geld, intimidatie, bedreigingen en zelfs een lijk in de kelder.

Uiteindelijk komen beide verhalen heel mooi bij elkaar. Ze gaan naadloos in elkaar over. Mooi gevonden!

Het boek is in een prettige schrijfstijl geschreven. Vlotte zinnen, met zo nu en dan een onbekend woord (tuurletuut). De flashbacks naar het verleden maken de geschiedenis van de violen (en in het bijzonder de viool der violen) duidelijk. De afwisseling is prettig. Daarnaast heeft Emma ook regelmatig een flashback naar haar jeugd. Daardoor wordt duidelijk waarom ze bepaalde drijfveren heeft en waardoor ze op een bepaalde manier tegen onderwerpen aankijkt.

Vooral door de afwisseling heden/verleden en de snelle opeenvolging van gebeurtenissen bleef het verhaal mij heel erg boeien. Het liefst had ik het boek in 1 keer uitgelezen. Helaas kon dat niet. Dit is een boek die mij positief verrast heeft. Ik ging uit van een roman over een interessant onderwerp.

Het enige minpuntje aan het verhaal zijn voor mij de vele namen/personen die de revue passeren. Regelmatig werd teruggebladerd om te checken of ik de juiste persoon (is hij nou leerling of zoon bijvoorbeeld) voor me had.

Mocht Julian Winter in de toekomst nog een roman gaan schrijven, dan wil ik die ook lezen!