Haar stukken over haarstukken.

Via een prijsvraag op hebban.nl won ik het boek “het jaar waarin ik mijn haar verloor”. Het gaat bij Barbara om de auto-immuunziekte alopecia areata. De kapper ontdekt een kaal plekje op haar hoofd. Vrij klein nog, dus geen zorgen. Maar dan blijkt dat plekje groter te worden, is er een boek lancering met de nodige afspraken, breekt corona uit, blijken haar (schoon)kinderen de nodige problemen te hebben en overlijden ook nog eens 2 vrouwen die heel dicht bij haar staan.

Zelf heb ik veel dood en verderf meegemaakt in mijn leven. Je beleeft het, en gaat door. Je geeft het een plekje. Daarom was ik zo benieuwd naar het verhaal van Barbara. Hoe ging zij daar mee om?

In haar memoir beschrijft ze op een vlotte manier en met humor hoe haar ziekte verloopt, hoe ze zich daarbij voelt en ze zich daar maar niet bij kan neerleggen. Zelfs het verlies van 2 dierbare vrouwen maakt dat ze steevast meer lijkt in te zitten over haar kaalheid dan over het verdriet om dierbaren. Ze praat met diverse lotgenoten. Uiteindelijk raadt haar huisarts aan toch met een psycholoog te praten. De belangrijkste les die ze daaruit leerde is: “je moet loslaten”.

Uiteraard begrijp ik dat ze niet alles heeft opgeschreven. Ze zal ongetwijfeld veel verdriet hebben gevoeld over het verlies en over haar kinderen. Vooral de scheiding van haar dochter lijkt haar veel te doen. Omdat het boek over het onderwerp alopecia areata gaat, gaat ze vooral hierop door. Ik had gehoopt dat ze iets meer inging over het gevoel van het verlies.

Al met al een prettig boek om te lezen. De columachtige hoofdstukken laten je meebeleven hoe eenzaam en alleen iemand zich kan voelen wanneer je plots kaal wordt. Een onderwerp waar ik persoonlijk niet vaak over nagedacht heb. Hoewel ik zo’n 25 jaar geleden een dame van onder de 30 meemaakte die ook kale plekken had. Niet zo erg. Maar ik weet niet of zij ook deze ziekte had of iets anders. Ik ben haar later nooit meer tegengekomen. Maar nu bedenk ik me dat ik graag nog eens met haar zou willen praten.

Oja, er zit 1 grote storende fout in dit boek. Ze lijkt in Amsterdam op 2 verschillende adressen te wonen: op pagina 17 woont ze op de Kloveniersbrugwal, terwijl ze verderop in het boek ook op de Kloveniersburgwal woont. Toch jammer dat zo’n fout over het hoofd is gezien.

Het boek krijgt van mij 3 sterren!