Prachtig verhaal

Emily woont met haar jongere broertje Judd, haar oudere broer Michael en haar moeder in een Amsterdamse volksbuurt. Er woonde eerst ook nog een vader die een zogenaamd zeer gelovige dominee was, maar die nam de benen, iets waar Emily niet heel rouwig om is.

‘Mijn vader behandelde zielige mensen…
Vooral mijn moeder behandelde hij intensief. Soms hoorden we haar zo hard schreeuwen dat we er bang van werden. De enige die mijn vader nooit heeft behandeld ben ik. Met mij deed hij andere dingen.’

In de nacht voordat haar moeder veertig wordt, verlaat haar vader stiekem het huis. Emily en haar broers zingen ’s ochtends nog voor hun jarige moeder, maar feestelijk wordt het niet. Haar moeder zakt in een depressie waardoor de situatie thuis er niet gezelliger op wordt. Haar oudste broer dealt een beetje en blowt zich te pletter, haar jongste broer heeft een zeldzame spierziekte (waar hij nooit over klaagt) en hij is precies de enige om wie Emily nog geeft. Ook op school vindt ze het waardeloos en heeft ze geen enkele vriendin. Maar ze heeft wel de alles bepalende Ducky die ze een aantal jaar geleden op haar twaalfde in Artis heeft ontmoet.

‘Door de komst van Ducky was er een nieuwe wereld voor mij opengegaan. De wereld waarin ik daarvoor leefde was klein en kleurloos … Tot het moment dat Ducky mijn leven binnenwandelde.’

Wanneer er bij haar thuis voor de deur een jongen wordt neergeschoten terwijl zij zelf aan de telefoon zit met Ducky, is dat de druppel. Haar hartsvriendin vindt dat ze naar haar toe moet komen en stuurt een taxi, want Ducky heeft meer dan genoeg geld dat ze krijgt van haar workaholics en daardoor nooit thuis zijnde rijke ouders. Emily is stiekem al een tijdje verliefd op de verslaafde, depressiegevoelige Ducky. Wanneer later blijkt dat die gevoelens wederzijds zijn, ontstaat er een voorzichtige liefdesrelatie. Ducky introduceert Emily in haar eigen donkere uitgaanswereld waarin drugs gebruiken aan de orde van de dag is. Ze verliezen zich in elkaar, hun relatie wordt steeds intenser en naar verloop van tijd worden ze steeds afhankelijker van de ander, jaloezie, angst en labiliteit wisselen elkaar af.
Uiteindelijk besluiten ze samen een nieuw leven te beginnen. In Zweden. Waar ze, volgens het plan van Ducky, opnieuw geboren zullen worden.

Marcel Vaarmeijer heeft met Emily en Ducky twee bijzonder sterke personages neergezet die zich gedurende het verhaal een steeds grotere plek in je hart weten te veroveren. Het perspectief in het verhaal ligt bij Emily waardoor je in eerste instantie meer in de wereld van haar vertoefd en tegelijkertijd haast ongemerkt steeds meer over de donkere wereld van Ducky te weten komt.

In een rauw, nietsontziend taalgebruik dat volkomen bij deze personages past, ontstaat er bij jou als lezer een diep soort verdriet om deze meiden, dat wordt afgewisseld met een glimlach door de broodnuchtere, humorvolle, bijna terloopse constateringen tussendoor. Emily’s familie mocht bijvoorbeeld nooit naar een dokter want hun vader had de ‘gave’ van het genezen.

‘De enige keer dat we toch naar een dokter moesten, was toen Judd zijn pols had gebroken met schaatsen. Toen had de gave van mijn vader waarschijnlijk een vrije dag…’

De periode die de meisjes in Zweden doorbrengen is prachtig en aangrijpend verwoord. Als lezer kun je niet anders dan met ze meegaan en houd je je hart vast uit vrees dat er iets onherroepelijks zal gaan gebeuren.

Ik ken de romans van de Louise trilogie (Voor wie ik heb liefgehad is deel 1) van deze auteur en heb daar zeer van genoten. Nu heeft Marcel Vaarmeijer deze YA geschreven en daarmee heeft hij mij diep weten te raken. Ik heb een paar dagen nodig gehad om van Voel bij te komen. Het einde van dit verhaal gaf in enkele pennenstreken de groei (die door het hele verhaal steeds sterker werd) van beide meisjes aan en liet mij achter in ontroering. Prachtig, prachtig, prachtig!